ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΣΑΣ

Τι ξέρουμε σήμερα για την λειτουργία του εγκεφάλου;
Σύμφωνα με την έκφραση του Maurice Auroux που επαναπροσδιορίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος έχει τρεις εγκεφάλους σε έναν, οι οποίοι λειτουργούν στα δύο ημισφαίρια.
Η ανθρώπινη πολυπλοκότητα προκύπτει από μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις εγκεφάλους και στην αλληλεπίδρασή τους. Τουλάχιστον από την εποχή των Ελλήνων, η λειτουργία του εγκεφάλου ασκεί μια πραγματική γοητεία, ανακατεμένη καμιά φορά με φόβο, μπροστά στο πολύπλοκο μυστήριο του "μαύρου κουτιού".

ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ
Στην αρχή συναντάμε τον ερπετώδη εγκέφαλο -ή αρχαϊκό εγκέφαλο- ο οποίος λέγεται έτσι επειδή τον ξανασυναντάμε στα ερπετά, στα ψάρια, στις θαλασσινές χελώνες και στα κατώτερα σπονδυλωτά. Είναι η έδρα των αρχέγονων ωθήσεων μας: της επιθετικότητας, του φόβου, της υπεράσπισης, του εδάφους, των ενστίκτων συντήρησης και αναπαραγωγής, όλων των ωθήσεων που έχουν προορισμό την εξασφάλιση της επιβίωσης του είδους.
Δεν μπορούμε να ενεργούμε με τον ερπετώδη εγκέφαλο που έχει προγραμματιστεί μια για πάντα, είναι ανίκανος για μαθητεία, αναίσθητος στην εμπειρία. Υπάρχει λοιπόν ένας ολόκληρος κόσμος, μη ρηματικός, από χειρονομίες και αυτόματους τρόπους συμπεριφοράς η ρίζα των οποίων είναι ο ερπετώδης εγκέφαλος. Πάνω από τον ερπετώδη βρίσκεται ο θηλαστικός εγκέφαλος που κυβερνά τα συναισθήματα, την στοργή και την επικοινωνία με τους άλλους. Είναι επίσης το μέρος των μηχανισμών κινητοποίησης-ακινητοποίησης, αρέσκειας-απαρέσκειας, αμοιβής-τιμωρίας… Σ’ αυτόν εγγράφονται οι αρνητικές ή θετικές εμπειρίες, αλλά είναι κυρίως το φίλτρο των πληροφοριών που συλλαμβάνονται από τον ανώτερο εγκέφαλο, το φλοιό. Ο φλοιός προνόμιο των ανώτερων μαστοφόρων (του σκύλου, του αλόγου) και του… ανθρώπου, είναι η έδρα της συμβολικής συνείδησης, της γλώσσας, της αφηρημένης σκέψης.
Ο φλοιός, κόσμημα του ανθρώπινου εγκεφάλου, είναι ο εγκέφαλος που μας επιτρέπει να δημιουργούμε θεωρίες, να διαλογιζόμαστε το αφηρημένο, να επινοούμε…

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΙΑΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ
Χάρις στο φλοιό του ο άνθρωπος είναι ικανός να ανταποκρίνεται με πρωτότυπο τρόπο σε ένα πρόβλημα που τίθεται από το περιβάλλον. Ο φλοιός επιτρέπει την πρόσβαση και τη δημιουργία των ιδεών.

Οι ερπετώδεις και θηλαστικοί εγκέφαλοι δεν "μιλούν", μόνο ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα ομιλίας, έχει μια πολύπλοκη γλώσσα, ικανή να εκφράζει όλη τη λεπτότητα των συγκινήσεων και των σκέψεων καθώς και την ικανότητα να περιγράφει τις τεχνικές πραγματικότητες.
Δεν πρέπει όμως να υποτιμήσουμε την σημασία των "κατώτερων" εγκεφάλων, κυρίως του θηλαστικού. Πράγματι η πληροφορία κυκλοφορεί πάντα από τον θηλαστικό εγκέφαλο στο φλοιό. Έτσι, ένα ερέθισμα φτάνει στον θηλαστικό εγκέφαλο. Αν του προκαλεί ευχάριστη ανάμνηση, ο θηλαστικός εγκέφαλος ενδιαφέρεται, και μεταβιβάζει τη πληροφορία στον φλοιό. Αν τον δυσαρεστεί, το αποδοκιμάζει.

Αυτή η λειτουργία που συνδέεται με την στοργή, εξηγεί την αποτυχία των υπερβολικά διανοητικών διαμορφώσεων. Στη Γαλλία συχνά πιστεύουν ότι μπορούν να επιλύσουν μια διαφορά συζητώντας γύρω από ένα τραπέζι, δραστηριότητα κατεξοχήν του φλοιού. Ή συχνότερα, είναι προτιμότερο πρώτα να ενεργεί κανείς.

Αντί να πείτε στο συνομιλητή σας: Σας έχω εμπιστοσύνη, εμπιστευθείτε του μια αποστολή εμπιστευτική. Η θετική ανάμνηση που θα διατηρήσει, θα παρακινήσει τον θηλαστικό εγκέφαλο να μεταβιβάσει πληροφορίες προερχόμενες από εσάς. Όλο και περισσότεροι δημιουργοί το γνωρίζουν αυτό και προτείνουν στους συμμετέχοντες ειδικές ασκήσεις για να έχουν το maximum των πιθανοτήτων επιτυχίας. Η επιτυχία τους καταγράφεται στον θηλαστικό εγκέφαλο ο οποίος μεταβιβάζει ένα θετικό μήνυμα στο φλοιό.

Είναι μια διαδικασία διαμετρικά αντίθετη με το κλασσικό σχολικό σύστημα, που βασίζεται στην άποψη κυρώσεων σε περίπτωση αποτυχίας. Αν φοβόσαστε το νερό, καμιά λογική κουβέντα του τύπου "δεν διακινδυνεύεις τίποτα " δεν σας κάνει να αλλάξετε γνώμη. Αλλά αν κάποιος σας κάνει να ζήσετε μια ευχάριστη εμπειρία στο νερό, ο θηλαστικός εγκέφαλος την καταγράφει, εύχεται να την ανανεώσει και στέλνει στο φλοιό θετικό μήνυμα.

Με άλλα λόγια μια διαμόρφωση δεν είναι αποτελεσματική αν δεν περάσει από τον θηλαστικό εγκέφαλο με τη μορφή μιας θετικής πράξης που αυτός ο τελευταίος αποθηκεύει και μεταβιβάζει στο φλοιό για να μετατραπεί σε αφηρημένη ιδέα.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τόσο πλούσιος και περίπλοκος, ώστε οι βιολόγοι όχι μόνο ανακάλυψαν "τρεις εγκεφάλους" , δηλαδή μια κάθετη εξειδίκευση λειτουργίας, που ανακεφαλαιώνει την εξέλιξη της ανθρωπότητας, παρούσα με αυτόν τον τρόπο στο καθένα μας, αλλά επίσης και μια οριζόντια εξειδίκευση ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, το δεξί ημισφαίριο και το αριστερό ημισφαίριο. Αυτή η εξειδίκευση δεν είναι πια ένας διαχωρισμός, εφόσον το τυλώδες σώμα (ένα σύστημα δύο εκατομμυρίων ινών) εξασφαλίζει πολυάριθμες ενδοσχέσεις ανάμεσα στα δύο αυτά ημισφαίρια.

ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΝΟΗΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ: ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ
Οι σχετικοί ρόλοι των δύο ημισφαιρίων ανακαλύφθηκαν από τον Γάλλο βιολόγο Paul Broca, ο οποίος διαπίστωσε ότι τραυματίες που είχαν υποστεί βλάβες σε ένα συγκεκριμένο μέρος του αριστερού φλοιού παρουσίαζαν προβλήματα ομιλίας, προβλήματα που δεν υπήρχαν σε ασθενείς που είχαν υποστεί τις ίδιες βλάβες στη δεξιά πλευρά. Το αριστερό ημισφαίριο είναι έδρα του λόγου και της λογικής; Δεν χρειαζόταν περισσότερα για να θεωρηθεί "το ευγενές" ημισφαίριο, ενώ το δεξί ημισφαίριο παρουσιάστηκε σαν δευτερεύον. Αυτή η υπερβολική υπεροχή διαρκεί ακόμα και σήμερα. Εντούτοις οι μελέτες του ερευνητή Roger Sperry (βραβείο Νόμπελ 1981) πάνω στον ρόλο των εγκεφαλικών ημισφαιρίων απέδειξαν την σπουδαιότητα του δεξιού εγκεφάλου, ειδικού στην μουσική και στις τέχνες, ικανού να αναγνωρίζει εικόνες, να ερμηνεύει μια έννοια οπτικά και να συλλαμβάνει ένα σύστημα ολιστικά, ενώ το αριστερό ημισφαίριο δεν μπορεί παρά να αναλύει. Είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα μοντέλο όπου να διασταυρώνονται οι κάθετες και οι οριζόντιες προσεγγίσεις. Οι διαφορές ανάμεσα στο δεξί και στο αριστερό ημισφαίριο συμπληρώνονται με τις διαφορές ανάμεσα στο θηλαστικό και στο φλοιώδες σύστημα. Αυτό απέδειξε μια ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Τέξας, υπό την διεύθυνση του Ned Hermann, ο οποίος κατέδειξε τις τέσσερις εγκεφαλικές ζώνες.

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΜΑΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ
Πρόκειται στην πραγματικότητα για τέσσερις ειδικούς τομείς ερεθισμού, σύμφωνα με τους οποίους επικαλούμαστε μάλλον τον φλοιώδη (αριστερό ή δεξιό) ή καλύτερα τον θηλαστικό (αριστερό ή δεξιό). Πράγματι, όλα τα άτομα δεν έχουν τον ίδιο τρόπο αντίδρασης απέναντι σε ένα γεγονός: κάποιοι αναλύουν το πρόβλημα, κρατούν σημειώσεις, αναζητούν μια λογική λύση. Άλλοι διαβλέπουν μια σφαιρική λύση και σπεύδουν να την εφαρμόσουν. Εκτός από παθολογικές περιπτώσεις ή ατύχημα, τα δύο ημισφαίρια λειτουργούν μόνιμα. Αντίθετα, υπάρχουν εγκεφαλικές προτιμήσεις που οφείλονται στην μόρφωση και στην κουλτούρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ένας έμπειρος λογιστής λειτουργεί περισσότερο με τον αριστερό του εγκέφαλο. Αν γίνει μουσικός, ενεργοποιεί επιπλέον τον δεξιό του εγκέφαλο.
Επομένως, οι εγκεφαλικές προτιμήσεις δεν είναι αμετάβλητες. Μπορούν να αλλάξουν στην διάρκεια της ζωής. Γνωρίζοντας ότι τα δύο ημισφαίρια είναι συμπληρωματικά, είναι ενδιαφέρον να αναπτύξουμε τον αριστερό εγκέφαλο και αντίστροφα, για να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητά του και την ικανότητά του να αντιμετωπίζει και να επιλύει τα πιο διαφορετικά προβλήματα. Σχηματικά, ο αριστερός φλοιώδης αντιπροσωπεύει την λογική νοημοσύνη, ο δεξιός φλοιώδης, την διαισθητική νοημοσύνη.
Ο αριστερός θηλαστικός την συγκίνηση, κυριαρχημένη και στραμμένη προς την δράση.
O δεξιός θηλαστικός την ωθητήριο συγκινησιακότητα. Όλα αυτά συνδυάζονται σε ευμετάβολες αναλογίες.
Είναι φανερό ότι, για να καταλάβουμε έναν αριστερό φλοιώδη τύπο εγκεφάλου, δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για τον δεξιό θηλαστικό. Ας έχουμε υπόψη ότι η επικοινωνία μας κινδυνεύει να είναι ατελέσφορη."Ένας αριστερός φλοιώδης αναλυτικός, είναι ίσως ανίκανος να βρει τον δρόμο του στο δάσος, ενώ ένας δεξιός φλοιώδης αντιλαμβάνεται εύκολα τον χώρο, αλλά δεν μπορεί να προσανατολιστεί σε έναν χάρτη επιτελείου", υπογραμμίζει ο Louis Timbal-Duclaux, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Hermann France. Καταλαβαίνουμε το ενδιαφέρον αυτού του μοντέλου και τον πλούτο της πρακτικής χρησιμοποίησης για να περιγράφουμε όλες τις ποικιλίες των τρόπων συμπεριφοράς. Οι συνδυασμοί ανάμεσα σε αυτές τις τέσσερις ζώνες είναι πολυάριθμοι και επιτρέπουν μια πολύ λεπτή ανάλυση των εγκεφαλικών προτιμήσεων σύμφωνα με τα έργα, τα άτομα, τις ομάδες ή την κουλτούρα.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ;
Η επαγγελματική εξειδίκευση, που κινητοποιεί ορισμένες ζώνες του εγκεφάλου μας προς βλάβη άλλων, έχει προφανώς μικρή επίδραση στις εγκεφαλικές μας προτιμήσεις. Βέβαια, μπορούμε να την ζήσουμε με τρόπο ικανοποιητικό με μια εγκεφαλική προτίμηση καλά καθορισμένη, εφόσον τίποτα δεν αλλάζει στο σύμπαν της, αλλά απέναντι σε προβλήματα ενός νέου είδους, θα συναντήσουμε πραγματικές δυσκολίες προσαρμογής. Χρειάζεται πολύς χρόνος και κόπος για να ξυπνήσουν οι ζώνες των αποκοιμισμένων νευρώνων. Γι' αυτό και η ανάγκη όχι μόνο να διατηρούμε τα νευρώδη κυκλώματα που έχουμε ασκήσει, αλλά και να διευρύνουμε τις εγκεφαλικές μας προτιμήσεις, κάνοντας έκκληση στις πολλές δυναμικές μας ικανότητες. Ανάμεσα στα στάδια της διαμόρφωσής μας, αυτά στα οποία μεταχειριζόμαστε την λειτουργία του εγκεφάλου έχουν ακριβώς για αντικειμενικό σκοπό να κάνουν τα συμμετέχοντα μέρη να συνειδητοποιούν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να λειτουργήσουν τα άλλα: το κλειδί των αναρίθμητων συγκρούσεων βρίσκεται σ' αυτή την αντίληψη.

Για παράδειγμα, ένας "αριστερός φλοιώδης" φαντάζεται ότι αρκούν σαφείς, ακριβείς, ταξινομημένοι σκοποί, για να κάνουν τις ομάδες του να λειτουργήσουν. Αν ο προσωπικός του εγκέφαλος, μάλλον ο "δεξιός θηλαστικός" λειτουργεί με συναισθηματικότητα η αποτυχία είναι σίγουρη.
Το να τοποθετείται ένας "δεξιός φλοιώδης", ακόμα και λαμπρός, σε θέση όπου κυριαρχεί ο "αριστερός εγκέφαλος", σημαίνει να τον προορίζουμε για στρες και για αποτελεσματικότητα.
Μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε ολόκληρη την ανάληψη εργασίας σαν έναν εγκέφαλο και να αναζητήσουμε την εξισορρόπησή της με τα διάφορα στοιχεία. "Κάθε ανάληψη εργασίας έχει ανάγκη από τους αριστερούς φλοιώδεις για σκέψη και ανάλυση και από τους αριστερούς θηλαστικούς εγκεφάλους για δημιουργία και διαχείριση. Από τους δεξιούς φλοιώδεις για νεωτερισμό και εμπορικότητα, από τους δεξιούς θηλαστικούς για τις εξωτερικές σχέσεις και για την διαχείριση του προσωπικού" λέει ο Louis Timbal-Duclaux.

Δυσκολεύεστε να πουλήσετε εξαιρετικά προϊόντα;
Στρατολογείστε μερικούς δεξιούς θηλαστικούς που ξέρουν να βρίσκουν επιχειρήματα που συγκινούν το κοινό. Οι συνελεύσεις σας καταντούν σε ανιαρές φλυαρίες; Κάνετε να συμμετέχουν σε αυτές αριστεροί θηλαστικοί, στραμμένοι προς την δράση και την διαχείριση. Ποιο καινούριο προϊόν προωθείτε; Οργανώστε μια ομάδα από δεξιούς φλοιώδεις για τις ιδέες και από "αριστερούς εγκεφάλους" (φλοιώδεις και θηλαστικοί) για την πραγματοποίηση.

ΑΠΛΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥ
Δεν μπορούμε βέβαια να αλλάξουμε εγκεφαλικό προφίλ όπως ένα πουκάμισο, δεδομένου του βάρους του πολιτισμού και της εκπαίδευσης μας. Μπορούμε παρόλα αυτά να αναπτύξουμε νέες εγκεφαλικές προτιμήσεις με κάποιες ασκήσεις.

Αν σε εσάς επικρατεί ο "αριστερός εγκέφαλος" και επιθυμείτε να αναπτύξετε τον "δεξιό σας εγκέφαλο":
-Για τον δεξιό φλοιώδη: παίξτε με την ζύμη, επινοείστε και ετοιμάστε μια γαστρονομική συνταγή. Στο πρωινό ξύπνημα βρείτε χρόνο για να ονειροπολήσετε. Οδηγείστε το αυτοκίνητό σας χωρίς σκοπό και χωρίς οδικό χάρτη. Τρέξτε από ευχαρίστηση, χωρίς να έχετε σκοπό την διατήρηση της φόρμας ή της υγείας.
-Για τον δεξιό θηλαστικό: ακούτε την μουσική που σας αρέσει όταν έχετε διάθεση. Παίζετε με τα παιδιά σας όπως το επιθυμούν. Αφήνετε τον εαυτό σας να κλάψει χωρίς ντροπή αν έχετε συγκινηθεί. Βρείτε δέκα λεπτά την ημέρα για να αφουγκράζεστε τα συναισθήματά σας. Ζωγραφείστε ή σχεδιάστε, εμψυχώστε μια ομάδα.

Αν σε εσάς επικρατεί ο δεξιός εγκέφαλος και θέλετε να αναπτύξετε τον αριστερό:
-Για τον αριστερό φλοιώδη: συμμετέχετε σε μια λέσχη επενδυτών. Υπολογείστε ακριβώς την προσεχή σας υποχώρηση. Μάθετε να χρησιμοποιείτε έναν μικροοργανωτή. Οργανώστε ένα ταξίδι μέχρι τις πιο μικρές του λεπτομέρειες. Προσπαθείστε να επιλύσετε ένα πρόβλημα χωρίζοντάς το σε λογικές σειρές.-Για τον αριστερό θηλαστικό: συγκεντρώστε τα απαραίτητα ακολουθώντας τον τρόπο χρήσης. Κάνετε τους υπολογισμούς σας. Ταξινομείστε τα βιβλία και τους δίσκους σας σε κατηγορίες. Να είστε ακριβείς στη διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας. Κάνετε το γενεαλογικό σας δέντρο.
Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΔΕΝ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ!
Δώσαμε μια ιδέα των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας επικαλούμενοι τον αριθμό των νευρώνων που τον αποτελούν. Αυτό το ψηφίο φτάνει τα 100 δισεκατομμύρια, αριθμός ιλιγγιώδης. Αλλά πρέπει να συμπληρωθεί με μια άλλη πληροφορία που πολλαπλασιάζει κι άλλο την ικανότητα και που αφορά τα κύτταρα gliale.

Αυτά που είναι τόσα πολλά ώστε να μην μπορούν να μετρηθούν (90% της εγκεφαλικής μάζας), έχουν την ικανότητα της αναπαραγωγής, αντίθετα από τους νευρώνες. Ο αριθμός τους αυξάνει βαθμηδόν όσο μαθαίνουμε, πράγμα που μας κάνει να σκεφτούμε ότι έχουμε κάποια ευθύνη για την αποτελεσματικότητα της εγκεφαλικής μας μηχανής. Δεν πρέπει λοιπόν να διστάζουμε... πρέπει να κάνουμε τα περίφημα μικρά γκρίζα κύτταρα να λειτουργήσουν και θα ανακαλύψουμε ανυποψίαστες μέχρι σήμερα δυνατότητες.

ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ

Εισαγωγή

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν καί τήν γήν. Η δέ γή ήν αόρατος καί ακατασκεύαστος καί σκότος επάνω τής αβύσσου καί πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω τού ύδατος. Καί είπεν ο Θεός γενηθήτω φώς καί εγένετο φώς. Καί είδεν ο Θεός τό φώς ότι καλόν καί διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον τού φωτός καί ανά μέσον τού σκότους καί εκάλεσεν ο Θεός τό φώς ημέραν καί τό σκότος εκάλεσεν νύκτα (Βίβλος Γενέσεως).

Ένα φαινόμενο που ερευνά η επιστήμη της φυσικής με τεράστια και πολλαπλή σημασία για τον άνθρωπο είναι το φως. Η σπουδαιότητά του είναι τόση ώστε χρησιμοποιείται εκτεταμένα ως σύμβολο από όλες τις θρησκείες, από καταβολής κόσμου, για να εκφράσει ύψιστες ιδέες. Στήν Αγία Γραφή, λόγου χάριν, χρησιμοποιείται κατά κόρον η λέξη «ΦΩΣ» για να δηλώσει ακόμα και τον ίδιο τον Θεό. «Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄έξει το φως της ζωής» λέει ο ίδιος ο Χριστός. Αναφορά στο φώς υπάρχει στο σύμβολο της Πίστεως: «Φώς εκ φωτός θεόν αληθινόν εκ θεού αληθινού…». Αλλά καί σε άλλα ιερά κείμενα, όπως στά ευαγγέλια ή σε ύμνους της Εκκλησίας γίνεται λόγος για φώς φωτίζον καρδίας, φώς οικτιρμών, φώς άδυτον, φώς ιλαρόν, φώς άκτιστον, αληθινόν, τριλαμπές, τρισήλιον, μοναρχικόν, μονοκρατές, απρόσιτον, ανέσπερον, αυτολαμπές, κ.λπ.

Άς ανακαλέσουμε στην μνήμη μας το φως πού συνδέθηκε με το άστρο της Βηθλεέμ, την Βάπτιση του Χριστού, την Μεταμόρφωσή Του, την Ανάστασή Του, την Πεντηκοστή, μέχρι το Άγιο Φως πού μέχρι σήμερα μεταλαμπαδεύεται κάθε χρόνο από τους Αγίους Τόπους στις κατά τόπους εκκλησίες. Εκατοντάδες είναι οι φορές πού η λέξη «φως» απαντάται στα ιερά κείμενα.

Αλλά και στον αρχαίο κόσμο ο Υπερίων, ο Απόλλων, ο Φαέθων, ο Δίας, και ο Προμηθέας συνδέθηκαν με το φως. Είναι μάλιστα γνωστό το μαρτύριο του τελευταίου επειδή αποκάλυψε στον άνθρωπο την φωτιά (πηγή φωτός), η οποία αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό των θεών. Τόσο μεγάλη ήταν η αξία του. Το ιερό πυρ άλλωστε διετηρείτο άσβεστο από τους αρχαίους χρόνους σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, με ευθύνη ηλικιωμένων γυναικών στους Δελφούς, ενώ στην Ρώμη το φρόντιζαν στα ιερά της Εστίας οι Εστιάδες Παρθένες από την εποχή του Νουμά. Τα σημερινά καντήλια είναι κατάλοιπα αυτού του πανάρχαιου ιερού φωτός, πού η Ορθοδοξία ευφυώς υιοθέτησε. Ακόμα και τα σύγχρονα κοσμικά κράτη ανά την υφήλιο επιχειρούν να αντλούν ιερότητα και μυστικισμό από την Ολυμπιακή Φλόγα του Απολλώνιου Φωτός, όταν κάθε τέσσερα χρόνια διοργανώνουν τους ψευδο-ολυμπιακούς αγώνες, αυτή την ύβρι προς το πνεύμα των προγόνων μας και όνειδος των νεοελλήνων. Τέλος το φως συνδέθηκε με την γνώση, την αλήθεια, την δικαιοσύνη, τον παράδεισο, ενώ το αντίθετό του, το σκότος, συνδέθηκε με την άγνοια, το ψέμα, την αδικία, την κόλαση. Και δικαίως. Μια μικρή γεύση της αξίας του φωτός μπορούμε να πάρουμε εάν κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας, οπότε στερούμαστε την ευεργετική του επίδραση. Η ανάγκη να τά ξανανοίξουμε είναι αδήριτη και επιτακτική.

Ιστορική αναδρομή

Τι είναι όμως το φως; Πώς γεννιέται; Πώς διαδίδεται; Πώς επιδρά στο μάτι και προκαλεί την αίσθηση της οράσεως; Στο πρώτο ερώτημα, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η επιστήμη κατέληξε να δηλώσει μάλλον άγνοια. Ανακάλυψε βεβαίως τρόπους αναπαραγωγής του φωτός, αγνοεί πάντως τι είναι πραγματικά το φως που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί κατά κόρον και ποικιλοτρόπως. Κατά καιρούς νόμισε ότι έλυσε το μυστήριο της φύσης του φωτός διατυπώνοντας διάφορες θεωρίες. Σύντομα όμως συναντούσε αδιέξοδο, αφού δεν μπορούσε να εξηγήσει κάποιο νέο φαινόμενο πού το φως προκαλεί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Όπως είναι φυσικό οι αρχαίοι Έλληνες, εφευρέτες πασών των επιστημών, δεν ήταν δυνατόν ν’ αδιαφορήσουν για την οντότητα αυτή. Έτσι αρχής γενομένης από τον Θαλή τον Μιλήσιο (640-546 π.Χ.) αναζήτησαν την αιτία των διαφόρων φαινομένων, μεταξύ αυτών και των οπτικών φαινομένων, θεμελιώνοντας την οπτική επιστήμη, η οποία ερευνά το φως και την όραση. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.Χ.) και οι οπαδοί του πίστευαν ότι η όραση οφείλεται σε φωτεινές ακτίνες πού ανακλώνται στα διάφορα αντικείμενα και εκπέμπονται από τα μάτια. Ο Εμπεδοκλής (495-435 π.Χ.) βελτιώνει κάπως την θεωρία, και ερμηνεύει διάφορα φαινόμενα δεχόμενος ότι το φώς είναι σωματιδιακή κίνηση πολύ μεγάλης ταχύτητας πού απορρέει από το φωτίζον σώμα, ενώ οι φυσικοί φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος (460-379 π.Χ.) υποστηρίζουν, την σωματιδιακή φύση του φωτός και μιλούν για εκπομπές, πάντα από τά μάτια όμως, στοιβάδων ατόμων. Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) ασχολείται κι αυτός με το οπτικό φαινόμενο και προσπαθεί να συγκεράσει τις διάφορες απόψεις προτείνοντας ότι το φώς είναι πύρ, ή κάτι σαν πύρ, για να φτάσουμε στόν παμμέγιστο Αριστοτέλη, ο οποίος έλεγε: «τὸ δὲ φῶς οἷον χρῶμά ἐστι τοῦ διαφανοῦς, ὅταν ᾖ ἐντελεχείᾳ διαφανὲς ὑπὸ πυρὸς ἢ τοιούτου οἷον τὸ ἄνω σῶμα· καὶ γὰρ τούτῳ τι ὑπάρχει ἓν καὶ ταὐτόν» (Το φως είναι τρόπον τινά το χρώμα του διαφανούς, όταν το διαφανές γίνεται δια της εντελέχειας διαφανές είτε υπό του πυρός είτε υπό άλλης αιτίας, όπως είναι το άνω σώμα (ο ήλιος)· διότι και τούτο το σώμα έχει κάτι το εν και ταυτόν με το πυρ). δοκεῖ τε τὸ φῶς ἐναντίον εἶναι τῷ σκότει· ἔστι δὲ τὸ σκότος στέρησις τῆς τοιαύτης ἕξεως ἐκ διαφανοῦς, ὥστε δῆλον ὅτι καὶ ἡ τούτου παρουσία τὸ φῶς ἐστιν.( Το φως φαίνεται ότι είναι ενάντιον προς το σκότος. Το δε σκότος είναι στέρησις της τοιαύτης καταστάσεως του διαφανούς, ώστε φανερόν είναι ότι και το φως είναι η παρουσία της καταστάσεως ταύτης).

Εν συνεχεία ο Επίκουρος (341-270 π.Χ.), ο Ευκλείδης (365-300 π.Χ.), ο Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.), ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (287-212 π.Χ.) και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς δίνουν νέα ώθηση στην οπτική επιστήμη και τις πρακτικές εφαρμογές της. Είναι γνωστή η ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Αρχιμήδης με κάτοπτρα πού συγκέντρωναν τις ηλιακές ακτίνες κατέκαυσε τον ρωμαϊκό στόλο κατά τον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο. Χρειάστηκαν να περάσουν περίπου 2.000 χρόνια για να προστεθεί κάτι νέο στις θεωρίες περί της φύσεως του φωτός με τις θεωρίες του Καρτέσιου και του Νεύτωνα στο τέλος τού 17ου και τις αρχές του 18ου μ.Χ. αιώνα, οι οποίοι υποστήριξαν την σωματιδιακή φύση του φωτός (όχι και τόσο νέα θεωρία βεβαίως). Φαινόμενα όμως πού δεν ερμηνεύονταν με την σωματιδιακή φύση ανάγκασαν αργότερα τον Χόιγκενς να υποστηρίξει την κυματική φύση (μηχανισμός μεταφοράς δηλαδή ενέργειας), και να συμφωνήσουν μαζί του ο Όιλερ, πού έλεγε ότι ο ήλιος είναι καμπάνα πού κουδουνίζει φως, και ο Γιούγκ, ο οποίος το 1801 απέδειξε υποτίθεται την κυματική φύση του φωτός. Η θεωρία αυτή προϋπέθετε την ύπαρξη ενός ελαστικού μέσου μέσα στον οποίο και με την βοήθεια του οποίου διαδίδεται το φως. Έτσι δέχτηκαν την ύπαρξη του αιθέρα, την ξεχασμένη πεμπτουσία του Αριστοτέλη, η οποία υπάρχει παντού στο σύμπαν.

Η έρευνα όμως συνεχίστηκε, το κυνήγι του φωτός δεν τέλειωσε, αφού οι Μάικελσον – Μόρλεϊ με το περίφημο πείραμά τους απέδειξαν το 1887, ότι αιθέρας δεν υφίσταται και συνεπώς η κυματική θεωρία του φωτός (μηχανικό κύμα, όπως ο ήχος) κατέρρευσε. Έτσι φτάσαμε στον Μάξγουελ ο οποίος απέδειξε με τις περίφημες εξισώσεις του, ότι το φως εξακολουθεί να είναι κύμα, αλλά ηλεκτρομαγνητικό (όπως τά ραδιοτηλεοπτικά) και ως τέτοιο δεν έχει ανάγκη μέσου διαδόσεως, έτσι ο αιθέρας δεν χρειάζεται. Για την ακρίβεια ο Μάξγουελ καθόρισε το φως σαν τμήμα ενός απέραντου συνεχούς φάσματος ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, εκείνου το οποίο ερεθίζει το μάτι. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είναι η ταχύτητα, 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ενώ αυτό πού τά διαφοροποιεί είναι η συχνότητα (ή το μήκος κύματος). Μετά από 25 χρόνια ο Χέρτζ επιβεβαίωσε την ηλεκτρομαγνητική κυματική φύση του φωτός, τα ηλεκτρομαγνητικά μάλιστα κύματα τά έλεγαν από το όνομά του και ερτζιανά. Τα κύματα αυτά συνιστούν διάδοση ηλεκτρικού (Ε) και μαγνητικού (Η) πεδίου καθέτων μεταξύ τους και ως προς την διεύθυνση πού διαδίδονται (βλέπε εικόνα δεξιά) και παράγονται από επιταχυνόμενα ηλεκτρικά φορτία, παλλόμενα ηλεκτρικά δίπολα κ.ά.

Όμως το 1900 ο Μάξ Πλάνκ, ένας Γερμανός φυσικός εισάγει την έννοια των κβάντα (πακέτα ενέργειας), τά οποία θα μετονομασθούν σε φωτόνια, και η θεωρία περί φωτός αναδιαμορφώνεται. Το φως αποτελείται από τα φωτόνια λέει ο Πλάνκ, σωματίδια δηλαδή με μηδενική όμως μάζα ηρεμίας, και κάθε φωτόνιο ισοδυναμεί με ένα πακέτο ενέργειας. Η σωματιδιακή δηλαδή θεωρία επανέρχεται στο προσκήνιο και οι παλαιές αντιπαραθέσεις μεταξύ των υποστηρικτών της κυματικής και των υποστηρικτών της σωματιδιακής φύσης αναζωπυρώθηκαν. Το 1905 ένας άλλος Γερμανός φυσικός, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, για να ερμηνεύσει το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο εισάγει την έννοια του φωτοηλεκτρονίου και διατυπώνει την άποψη ότι το φως αποτελείται από σωματίδια, πού όμως έχουν ιδιότητες κύματος, αποδεχόμενος στην πραγματικότητα την ορθότητα και των δύο θεωριών και συμβιβάζοντας τις αντιμαχόμενες μερίδες. Το 1923 ένας Αμερικανός φυσικός, ο Άρθουρ Κόμπτον έδειξε ότι τα φωτόνια έχουν ορμή και ενίσχυσε την θεωρία του Αϊνστάιν.

Σύγχρονες αντιλήψεις

Σήμερα, με την εξέλιξη της κβαντομηχανικής και την συμβολή των Νίλς Μπόρ, Ντέ Μπρολί, Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Έρβιν Σρέντιγκερ, Μάξ Μπόρν και Φέινμαν, τά πράγματα είναι πιο απλά (;) Δεχόμαστε δηλαδή ότι το φως άλλοτε συμπεριφέρεται σαν κύμα και άλλοτε σαν πλήθος σωματιδίων και καθαρίσαμε! Άλλωστε και το ηλεκτρόνιο -υποατομικό σωματίδιο-, το δεχόμαστε άλλοτε σαν κύμα και άλλοτε σαν σωματίδιο, ανάλογα με το φαινόμενο πού θέλουμε να παρατηρήσουμε. Και γενικότερα ισχυριζόμαστε ότι η ύλη ισοδυναμεί με ενέργεια πού εκδηλώνεται άλλοτε ως κύμα και άλλοτε ως σωματίδια. Η ύλη δηλαδή και η ενέργεια είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Τι είναι το νόμισμα όμως αυτό καθ’ εαυτό; Για την ακρίβεια αυτό πού παρατηρούμε δεν είναι η ίδια η φύση, αλλά ένας τρόπος αντιδράσεως αυτής. Ανάλογα πώς παρατηρούμε π.χ. το ηλεκτρόνιο, αυτό αντιδρά και αυτό πού μας δείχνει είναι η αντίδρασή του, κυματική ή σωματιδιακή. Δηλαδή μετά από δύο χιλιετίες παραμένουμε στις ιδέες ουσιαστικά πού είχαν οι αρχαίοι Έλληνες για το φως, απλώς διατυπώθηκαν σαφέστερα ίσως και κομψότερα, αφού βοήθησε προς τούτο και η μεγάλη εξέλιξη των μαθηματικών.

Άς δούμε τώρα πώς παράγεται το φως. Με την πρόοδο πού έχει επιτευχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην θεωρητική φυσική και στις θεωρίες πού περιγράφουν την δομή του ατόμου είναι κατανοητός ο τρόπος πού παράγονται τα φωτόνια, δηλαδή το φως. Είναι γνωστό ότι η ύλη αποτελείται από τα περίφημα άτομα των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων Λεύκιππου και Δημόκριτου με διαφοροποιημένες βεβαίως ιδιότητες. Τα άτομα αυτά είναι μικρογραφίες του ηλιακού συστήματος αφού στο κέντρο τους υπάρχει ο πυρήνας, ενώ γύρω από αυτόν περιφέρονται αλλά και περιστρέφονται τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια, σε καθορισμένες τροχιές πού καθορίζουν και την ενέργειά τους.. Ο πυρήνας αποτελείται από θετικά φορτισμένα σωματίδια, τα πρωτόνια, και από ουδέτερα, τα ουδετερόνια ή νετρόνια. Όταν για κάποιο λόγο, π.χ. επίδραση φωτός (φωτονίων) ή κρούση με άλλο σωματίδιο, ένα ηλεκτρόνιο εγκαταλείπει την τροχιά του και μεταβαίνει σε άλλη τροχιά υψηλότερης ενεργειακής στάθμης, όπως λέμε, προσλαμβάνοντας ενέργεια, τότε το άτομο διεγείρεται. Στην κατάσταση αυτή το άτομο δεν παραμένει επί πολύ, αλλά επανέρχεται στην προηγούμενη σταθερή κατάσταση (αποδιέγερση) ενώ το ηλεκτρόνιο επιστρέφει στην τροχιά του δίνοντας την ενέργεια πού προσέλαβε προηγουμένως. Η απόδοση της ενέργειας αυτής γίνεται με την μορφή ενός φωτονίου. Τα φωτόνια αυτά πού δραπετεύουν κατά κάποιο τρόπο από τα άτομα, συνιστούν αυτό πού αντιλαμβανόμαστε ως φως. Στην παρακάτω εικόνα φαίνεται η διέγερση ενός ατόμου από επίδραση (απορρόφηση) φωτονίων (αριστερά) και η αποδιέγερση με την εκπομπή φωτονίων και την επιστροφή των ηλεκτρονίων στην αρχική τους στοιβάδα (δεξιά).

Έτσι γεννιούνται τα δομικά συστατικά τού φωτός, δηλαδή τα φωτόνια. Ανάλογα μάλιστα με την ενέργεια πού αποδίδεται στο αποβαλλόμενο φωτόνιο, αυτό αντιστοιχεί σε ορισμένη συχνότητα ή μήκος κύματος. Αν τώρα αυτό το μήκος κύματος είναι τέτοιο πού μπορεί και διεγείρει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού μιλάμε για το ορατό φως, άλλως έχομε την αόρατη (υπεριώδη ή υπέρυθρη) περιοχή του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Με άλλα λόγια το σύνολο των συχνοτήτων πού μπορούν να προκύψουν από την αποδιέγερση των ατόμων αποτελεί το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας ένα τμήμα του οποίου είναι το φως. Συγκεκριμένα η πολύ μικρή περιοχή πού αντιστοιχεί στο ορατό και φαίνεται σαν έγχρωμη ταινία , όπως φαίνεται και στις παρακάτω εικόνες. Το φως είναι το σύνολο αυτών των χρωμάτων πού αθροιστικά εισερχόμενα στο μάτι του παρατηρητή δίνουν το σύνηθες λευκό φως.

Το φάσμα

Στην εικόνα πού ακολουθεί φαίνεται το σύνολο της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας πού εκπέμπεται μάλιστα από τον ήλιο με αντιστοίχηση σε διάφορα ισοδύναμα αντικείμενα των διαφόρων περιοχών του φάσματος. Η κλίμακα αντιστοιχεί σε μήκη κύματος από 10-18 έως 106 μέτρα. Στα μικρότερα μήκη κύματος αντιστοιχούν οι μεγαλύτερες συχνότητες κι εκεί εντοπίζονται οι ακτίνες χ και οι ακτίνες γ, ενώ στα μεγάλα μήκη κύματος (μικρές συχνότητες) έχομε τις υπέρυθρες ακτίνες και πέραν αυτών τις ραδιοφωνικές.

Στην παρακάτω εικόνα είναι εμφανέστερες οι διάφορες περιοχές του φάσματος, αφού εμφανίζονται και οι περιοχές των κυμάτων ραντάρ, FM, τηλεοράσεως, μικροκυμάτων και ΑΜ. Ταυτόχρονα απομονώνεται η ορατή περιοχή μεταξύ 10-8 και 10-6 μέτρων και μεγεθύνεται για να φανεί η έγχρωμη ταινία. Σ’ αυτήν το μήκος κύματος μετρείται πλέον σε νανόμετρα, δηλαδή δισεκατομυριοστά του μέτρου για να είναι εμφανείς οι ακριβείς περιοχές μήκους κύματος των διαφόρων χρωμάτων πού συνθέτουν το ορατό λευκό φως.

Παρατηρούμε ότι το μήκος κύματος του ορατού φωτός κυμαίνεται από 400 νανόμετρα έως 700 και παράγεται από την ανακατανομή των ηλεκτρονίων στα άτομα και τα μόρια. Κάθε υποπεριοχή του ορατού φάσματος προκαλεί στον παρατηρητή την αίσθηση κάποιου συγκεκριμένου χρώματος. Έτσι από 700 έως 630 νανόμετρα έχομε το ερυθρό, από 630 έως 590 πορτοκαλί, από 590 έως 560 κίτρινο, από 560 έως 480 πράσινο, από 480 έως 440 κυανό καί από 440 έως 400 ιώδες. Μια στενή περιοχή περίπου 10 νανομέτρων λέμε ότι αντιστοιχεί σε μονοχρωματική ακτινοβολία. Απόλυτα μονοχρωματικό φως, δηλαδή μιάς μόνο συχνότητας αποτελεί εξιδανίκευση, την οποία προσεγγίζει όμως η ακτινοβολία λέιζερ. Ανάλυση του λευκού φωτός στα χρώματά του έχομε στο ουράνιο τόξο ή μπορούμε να επιτύχουμε με ένα πρίσμα όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.


Άλλοι τρόποι παραγωγής φωτός

Εκτός από την αποδιέγερση των ατόμων ηλεκτρομαγνητικά κύματα παράγονται από ταλαντούμενα ηλεκτρικά δίπολα, όπως ήδη αναφέρθηκε, πυρηνικές διασπάσεις κ.λ.π. Στην εικόνα παρακάτω φαίνεται μια πυρηνική διάσπαση. Το παραγόμενο φως είναι εκτυφλωτικό. Αυτό πού παράγεται δε από έκρηξη έστω και μικρής ατομικής βόμβας, σίγουρα θα προκαλέσει τύφλωση στον παρατηρητή της.

Επίσης φωτόνια παράγονται και με την σύγκρουση ενός ηλεκτρονίου με το αντισωματίδιό του, το αντιηλεκτρόνιο (ποζιτρόνιο), οπότε παράγονται φωτόνια. Αυτό συμβαίνει π.χ. στην διπλανή εικόνα, όπου ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο πλησιάζουν, εξαφανίζονται και τα δύο και ελευθερώνεται ένα αντίστοιχο ποσό ενέργειας με την μορφή δύο φωτονίων, η οποία σχεδόν ακαριαία μετατρέπεται σε άλλα υποατομικά σωματίδια. Εν προκειμένω θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες αντιλήψεις της φυσικής, ο κόσμος απαρτίζεται από την ύλη με τη γνωστή δομή της από πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια κ.λπ. και από την αντιύλη, η οποία συντίθεται απ’ τα αντισωματίδια, δηλαδή αντιπρωτόνια, αντινετρόνια, κ.λπ. Κατά την σύγκρουση ύλης και αντιύλης αυτά εξαφανίζονται με ταυτόχρονη εμφάνιση ενέργειας, δηλαδή φωτονίων. Ισχύει βεβαίως και το αντίστροφο. Δηλαδή είναι δυνατή η γένεση ύλης και αντιύλης από φωτόνια, και το φαινόμενο τότε λέγεται δίδυμη γένεση. Μια περίπτωσή της φαίνεται στην εικόνα δεξιά. Ένα φωτόνιο ακτινοβολίας γ προσκρούει σ’ ένα ηλεκτρόνιο και μετατρέπεται σε ηλεκτρόνιο (ύλη) και ποζιτρόνιο (αντιύλη) πού διαγράφουν σπειροειδείς τροχιές αντίστροφης φοράς λόγω αντίθετου φορτίου, μέσα στον χώρο μαγνητικού πεδίου πού διαδραματίζονται τα συμβάντα αυτά.

Επίλογος

Συνοψίζοντας: το φως, η μυστηριώδης ουσία πού είτε λάμπει στο στερέωμα από τον ήλιο, είτε τρεμοσβήνει ερχόμενο από τα άστρα, είτε ξεχύνεται από τα πυροτεχνήματα σε χιλιάδες χρώματα, είτε σπινθηρίζει από μια πυγολαμπίδα, είτε, είτε, είτε … θεωρούμε ότι είναι μια μορφή ενέργειας, μια οντότητα πού έχει ιδιότητες σωματιδίου, προκειμένου να εξηγήσουμε κάποια φαινόμενα, τίς αλληλεπιδράσεις του π.χ. με την ύλη, και ιδιότητες κύματος προκειμένου να εξηγήσουμε άλλα φαινόμενα, όπως π.χ. η περίθλαση. Αν στο μέλλον παρατηρηθούν νέα φαινόμενα, ίσως για να ερμηνευθούν να απαιτηθεί πλήρης αναμόρφωση των απόψεων μας περί της φύσεως του φωτός. Ήδη άρχισε να ξαναγίνεται λόγος για την ύπαρξη του αιθέρα…

ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΔΩΡΟ

Η αλήθεια είναι μία. Άκουσέ την, λοιπόν, μία φορά και για πάντα.

Τίποτα από ό,τι βλέπω δεν σημαίνει τίποτα.

Εγώ έδωσα το όποιο νόημα έχει αυτό που βλέπω.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι βλέπω.

Οι σκέψεις μου ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα.

Δεν είμαι ποτέ σε ταραχή, τουλάχιστον για τον λόγο που νομίζω.

Είμαι σε ταραχή, επειδή βλέπω κάτι που δεν υπάρχει.

Βλέπω μόνο το παρελθόν.

Ουσιαστικά δεν βλέπω τίποτα όπως είναι τώρα.

Οι σκέψεις μου δείχνουν έναν κόσμο χωρίς νόημα, και φοβάμαι γι’ αυτό. Όμως ο Θεός δεν έφτιαξε έναν κόσμο χωρίς νόημα.

Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που ζει τα αποτελέσματα της όρασης αυτής. Όμως θέλω να δω!

Είμαι αποφασισμένος να δω!

Μπορώ να φύγω από τον κόσμο της εκδίκησης με το να εγκαταλείψω τις επιθετικές σκέψεις.

Δεν είμαι το θύμα του κόσμου που εγώ βλέπω και επινόησα.

Θα δω με ειρήνη αυτό που βλέπω.

Μπορώ, αν θέλω, να δω διαφορετικά τον κόσμο ώστε να μην είμαι θύμα του και να φοβάμαι.

Ο Θεός υπάρχει σε καθετί που βλέπω, επειδή ο Θεός υπάρχει στο νου μου.

Έτσι η άγια αγάπη μου περιβάλλει τον κόσμο και τον ευλογεί: πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις.

Αυτή η αγάπη είναι η σωτηρία μου.

Οι δίχως αγάπη σκέψεις με κρατούν στην κόλαση.

Δεν θέλω την ενοχή αλλά την αγάπη που είναι η φύση μου.

Η αγάπη είναι το Φως μου!

Είμαι ο ευλογημένος γιος, ο άγγελος του Θεού!

Ο Θεός πηγαίνει μαζί μου οπουδήποτε εγώ πάω.

Ο Θεός είναι η δύναμη μου!

Η όραση αγάπης είναι το δώρο Του.

Ο Θεός είναι τα πάντα για μένα.

Δεν μπορώ να δω αληθινά ξέχωρα από Αυτόν.

Ο Θεός είναι το Φως με το οποίο βλέπω, ο νους με τον οποίο σκέφτομαι.

Ο Θεός είναι η αγάπη με την οποία συγχωρώ τα πάντα μέσα μου και γύρω μου.

Είναι η μόνη δύναμη που εγώ εμπιστεύομαι.

Δεν φοβάμαι τίποτα!

Η φωνή μου μιλά όλη την ημέρα!

Συντηρούμαι από την αγάπη Του!

Η ευτυχία μου και η αποστολή μου είναι ένα!

Ο Θεός μου δίνει μόνον ευτυχία.

Η αποστολή μου επομένως είναι ευτυχία.

Η αγάπη με έκανε αγάπη.

Δεν έχω παράπονα, γιατί τα παράπονα κρύβουν το φως μου.

Τα παράπονα είναι επίθεση στο σχέδιο του Θεού.

Μία βούληση, η δική Του!

Το Φως έχει έρθει!

Έχω συγχωρήσει τον κόσμο!

Το θαύμα έγινε, βλέπω!

Η καθαρή όραση έχει αντικαταστήσει το παράπονο.

Είμαι το Φως του κόσμου και φέρνω ειρήνη! Αυτή είναι η αποστολή μου.

Η αγάπη δεν έχει παράπονα.

Το φως, η χαρά και η ειρήνη είναι μαζί μου.

Είμαι όπως με δημιούργησε ο Θεός.

Είμαι ενωμένος με τον Πατέρα μου!

Είμαι αδιαίρετος: απλή, εξατομικευμένη, τέλεια, πνευματική ευτυχία,

Είμαι ο άγγελος του Θεού!

Σήμερα η φωνή μου είναι δική Του, για να δίνει ό,τι λαμβάνει.

Φως και χαρά!

Αμήν.