ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΝΟΥ
Σαν τις γάτες που από τη φύση τους κυνηγάνε διάφορα…
οι άνθρωποι δεν είναι και πολύ διαφορετικοί…
Αν κάνουμε με ένα laser στυλό μια κόκκινη τελίτσα στο πάτωμα, θα παρατηρήσουμε τις γάτες να πηγαίνουν καταπάνω της! Καθώς κινούμε το laser πάνω κάτω, οι γάτες κυνηγούν την κόκκινη τελίτσα έτσι όπως ανακλάται στο πάτωμα.
Οι άνθρωποι δεν είναι και πολύ διαφορετικοί!
Ο νους κάνει ερωτήσεις και μετά στριφογυρίζει σε κύκλους προσπαθώντας να βρει απαντήσεις. Οι άνθρωποι έτσι καταλήγουν να νιώθουν παγιδευμένοι χωρίς όμως να ξέρουν από τι.

Τις προάλλες μίλαγα με τον Δημήτρη. Προσπαθούσε να βγάλει κάποια άκρη με το τι θα κάνει με τη σύντροφο του. Τα είχανε χαλάσει πάλι, και δεν ήξερε αν τελικά θα έπρεπε να τα παρατήσει ή να κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε αυτή τη σχέση. Ο προβληματισμός αυτός του είναι γνωστός. Έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές το δίλημμα.
Τον εκνεύριζε ιδιαίτερα που δεν μπορούσε να καταλήξει σε μια απάντηση στο ερώτημα του. Και εκνευριζόταν ακόμα περισσότερο γιατί δεν μπορούσε να απαντήσει παρ’ όλο που είναι έξυπνος, μορφωμένος και επιτυχημένος επαγγελματικά.
Ο Δημήτρης έχει ένα σωρό πεποιθήσεις που του δημιουργούν τεράστιες εσωτερικές συγκρούσεις καθιστώντας αδύνατη τη σωστή επιλογή όσον αφορά τη σχέση του. Όμως δεν μπορεί να δει αυτές τις βασικές του πεποιθήσεις. Επίσης δεν μπορεί να δει ότι κάνει λάθος ερωτήσεις. Λειτουργεί όντας ανίδεος γι’ αυτό που του κάνει ο νους του. 

Σαν τις γάτες που αντιδρούν μηχανικά, κυνηγώντας την κόκκινη τελίτσα στο πάτωμα, χωρίς να βλέπουν τον τύπο από πίσω που κουνάει το laser και έχει τον έλεγχο! Θα πρέπει να τελειώνω με αυτή τη σχέση. Αν τελειώσει με τη σχέση, αντιμετωπίζει την προοπτική της μοναξιάς. Το να μείνει μόνος, στο μυαλό του συνδέεται με ένα σενάριο κατάθλιψης και απώλειας. Δεν υπάρχει επόμενο κεφάλαιο σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Για να αποφύγει τα οδυνηρά συναισθήματα, το μυαλό του βλέπει ως λύση το να παραμείνει στη σχέση.

Θα πρέπει να μείνω στη σχέση.
To μυαλό του έχει στήσει μια πολύ ιδιαίτερη δομή, για την ακρίβεια, έχει ζωγραφίσει έναν τρομακτικό πίνακα για το τι σημαίνει η συνύπαρξη με τη γυναίκα αυτή. Γιατί ο Δημήτρης έχει πολύ συγκεκριμένα πιστεύω ως προς το τι σημαίνει να είσαι σύζυγος και πατέρας.
Πιστεύει ότι ο ρόλος αυτός θα του απορροφά -το να προσπαθεί να είναι «τέλειος σύζυγος» και να ανταποκριθεί σύμφωνα με την εικόνα που έχει στο μυαλό του-, όλη του την ενέργεια. Νιώθει νικημένος. Νιώθει ότι δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Βασισμένος στις προσδοκίες του ο Εσωτερικός Κριτής του μυαλού του, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αρκετά καλός για όλα αυτά.
Το μυαλό του του προβάλλει επίσης το ενδεχόμενο να περιοριστεί η ελευθερία των επαγγελματικών του επιλογών, εξ αιτίας των ευθυνών που συνεπάγεται η οικογένεια. Βλέπει ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορεί να βγει, καθώς δεν του αφήνει χώρο να κάνει τα πράματα που του αρέσουν.

Ένιωσε παγιδευμένος μέσα σε αυτή την εικόνα του φανταστικού του μέλλοντος। Παγιδευμένος και λίγος.

«Τι θα πρέπει να κάνω;»
Ο κόσμος του νου και της φαντασίας είναι ένας συναρπαστικός τόπος. Εύκολα όμως εκεί μπορεί να χάσει κανείς την εστίαση της προσοχής του και να νιώσει χαμένος και αδύναμος. Το σύστημα πεποιθήσεων του νου μπορεί να κατασκευάσει εύκολα μια εικόνα μοναξιάς και δυστυχίας. Μέσα από το σύστημα των πεποιθήσεων του ο Δημήτρης κάνει υποθέσεις για μια σχέση δέσμευσης, και προβλέπει ένα γάμο μέσα στον οποίο είναι παγιδευμένος, «φορτωμένος» και δυστυχής. Και ο νους αφού κατασκευάσει αυτά τα σενάρια, στη συνέχεια ρωτάει:
«Τι πρέπει να κάνω;»
Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα πανούργο σε αυτή την ερώτηση!
Είναι μια ερώτηση που κρύβει υποθέσεις που κατευθύνουν τον νου, κατευθύνουν την προσοχή του στο να δει μόνο τις παραπάνω δυνατότητες. Με αυτό τον τρόπο μοιάζει πολύ με αυτό που παθαίνουν οι γάτες από ένα στυλό laser.

Καταρχάς χάνουν την οπτική επαφή με οτιδήποτε άλλο γύρω τους. Η ικανότητα τους να εστιάζουν σε ένα σημείο, είναι αυτή που κάνει τις γάτες τόσο σπουδαίες κυνηγούς. Η ίδια όμως ικανότητα τις κάνει να κυνηγούν αντανακλάσεις και να μη βλέπουν την ευρύτερη εικόνα. Εστιάζουν τόσο πολύ στην κόκκινη τελίτσα, που δεν μπορούν να δουν ότι κάποιος άλλος προκαλεί και κινεί το φως που κυνηγούν.

Ο Δημήτρης συγκεντρώνει όλη του την προσοχή προσπαθώντας να βρει απάντηση σε μια πολύ απλή ερώτηση. Η ίδια η ερώτηση όμως παγιδεύει την προσοχή του.
Αρχικά, ακολουθεί την λογική γραμμή. Φαντάζεται την πιθανότητα να μείνει μόνος. Όταν το συναισθηματικό του σώμα αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη δυστυχία αυτού του φανταστικού μέλλοντος, κοιτάζει σε άλλη κατεύθυνση. Είναι κάτι σαν φυσικό ένστικτο. Αποφεύγουμε το συναισθηματικό πόνο ακόμα και αν πρόκειται για αντανάκλαση της φαντασίας μας.
Στη συνέχεια εξετάζει τη δυνατότητα να δεσμευτεί στη σχέση αυτή για το υπόλοιπο της ζωής του. Είναι η μόνη άλλη επιλογή που του προσφέρει το μυαλό του. Οι βασικές του πεποιθήσεις έχουν προκατασκευάσει μια εικόνα για το πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ο άντρας. Αυτή η εικόνα κλείνει μέσα της ένα τέλειο σύζυγο, ένα προστάτη, κάποιον που είναι συναισθηματικά διαθέσιμος, υποστηρικτικός, και από οικονομική άποψη ο κουβαλητής της οικογένειας. Θα πρέπει να είναι ο «βράχος». Σύμφωνα με αυτή την Εικόνα Τελειότητας δεν υπάρχει χώρος στο να μην ξέρει τι να κάνει σε μια δεδομένη κατάσταση. Δεν υπάρχει ξεκούραση απλώς στο να είναι ανθρώπινος. Υπάρχει πολύ λίγος χώρος μέσα σε αυτό το φανταστικό κουτί των πεποιθήσεων που έχει χτίσει, για τη χαρά της ζωής και την απόλαυση. Αν δεν ικανοποιήσει αυτή την εικόνα μέσα του, είναι αποτυχημένος σύμφωνα με τον Εσωτερικό του Κριτή. Η Εικόνα Τελειότητας έχει τόσο υψηλές προδιαγραφές που η αποτυχία είναι δεδομένη. Τα προβλεπόμενα συναισθήματα είναι αδύνατο να αναιρεθούν. Έτσι το μυαλό του πηδάει σε μια άλλη αντανάκλαση της σκέψης του. Οι γάτες τρέχουν σε άλλη κατεύθυνση.

Καθώς ο Δημήτρης ψάχνει μιαν απάντηση δεν βρίσκει τίποτα συμπαγές. Κυνηγά αντανακλάσεις από φανταστικά μελλούμενα που οι φόβοι και οι πεποιθήσεις του προβάλλουν. Όλα αυτά τα φανταστικά μελλούμενα είναι ζοφερά. Νιώθει παγιδευμένος, παρ’ όλα αυτά υποχρεωμένος να απαντήσει.

Δεν βλέπει πέρα από αυτές τις δύο επιλογές, γιατί η συγκεκριμένη ερώτηση έχει εγκλωβίσει την προσοχή του. Το «τι θα πρέπει να κάνω» υπονοεί ότι υπάρχει μια σωστή απάντηση την οποία πρέπει να βρει. Προϋποθέτει ότι ένα από τα δύο σενάρια είναι το «σωστό» και ένα από τα δύο σενάρια το «λάθος». Κατά παράδοξο όμως τρόπο η ερώτηση δεν περιλαμβάνει κάτι που να σχετίζεται άμεσα με την ευτυχία του. Η ευτυχία στη ζωή είναι απλώς μια έμμεση συνέπεια του να διαλέξει κανείς τη «σωστή» απάντηση.

Η ερώτηση αυτή θέτει όλη τη μελλοντική του ευτυχία μέσα σε μια επιλογή. Με αυτό το βάρος η ερώτηση εμφανίζεται ιδιαίτερα σημαντική. Το να βρει την απάντηση γίνεται ζήτημα ζωής. Έτσι εστιάζει ακόμα περισσότερο την προσοχή του στις εκδοχές των δύο απαντήσεων, ελπίζοντας να βρει κάτι που του έχει διαφύγει. Όπως ακριβώς η γάτα που προσπαθεί να πιάσει την κόκκινη τελίτσα.
Αυτό που ο Δημήτρης αδυνατεί να αντιληφθεί είναι ότι η ερώτηση και οι υποθετικές απαντήσεις έχουν αιχμαλωτίσει την προσοχή του. Η κατασκευή των πεποιθήσεων του είναι πολύ μεγαλύτερη παγίδα από αυτό που μια σχέση θα μπορούσε να γίνει. Τουλάχιστον σε μια σχέση υπάρχει πάντοτε η εναλλακτική λύση του να δοθεί ένα τέλος. Το μυαλό του όμως δεν προσφέρει εναλλακτικές λύσεις. Όταν το μυαλό παγιδευτεί με τέτοιο τρόπο, δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει άλλες εναλλακτικές λύσεις.

Οι γάτες ανταποκρίνονται σε αυτό το στερεότυπο καθώς κυνηγούν τις αντανακλάσεις που κάνει το laser. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να κυνηγήσουν τις αντανακλάσεις που κάνει το ρολόι μου στο γραφείο όταν γράφω. Το ένστικτο του να κυνηγούν αυτό το σημάδι από φως, είναι καθαρά ένστικτο επιβίωσης. Οι άνθρωποι λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο. Από τότε που ήμασταν παιδιά, επί χρόνια στο σχολείο εκπαιδευόμασταν στο να βρίσκουμε τις σωστές απαντήσεις σε ερωτήσεις που άλλοι έθεταν. Περάσαμε χρόνια ολόκληρα της ζωής μας στο να απαντάμε ερωτήσεις, σαν να εξαρτιόταν η επιβίωση μας από αυτό.

Τι δεν μάθαμε
Δεν μάθαμε όμως να κάνουμε ερωτήσεις. Δεν εκπαιδευτήκαμε ποτέ στο να εμβαθύνουμε στα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε να βελτιώσουμε τις ερωτήσεις μας, και κατά συνέπεια να βρίσκουμε καλύτερες απαντήσεις. 
Ποτέ δεν μάθαμε να αμφισβητούμε την ερώτηση (to question the question). Εξ αιτίας του γεγονότος ότι δεν ελέγχαμε τις ερωτήσεις, δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να κατευθύνουμε την προσοχή μας. Απλώς κυνηγάμε απαντήσεις. Ορμάμε κατ’ ευθείαν στην ανεύρεση της απάντησης όταν το μυαλό μας θέτει μια ερώτηση. Κυνηγάμε την αντανάκλαση αντί να πιάσουμε το στυλό του laser.
To πρόβλημα που ο Δημήτρης αντιμετωπίζει δεν είναι ότι είναι χαζός και γι’ αυτό δεν μπορεί να βρει την απάντηση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι αυτός το laser. Δεν ασχολείται με το να βρει τις χρήσιμες ερωτήσεις. Το «τι θα πρέπει να κάνω» δεν έχει κάποια απάντηση που να μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο και πλήρη.
Αυτό που θα βοηθήσει τον Δημήτρη είναι να σταματήσει να κυνηγάει τις αντανακλάσεις του laser και να ασχοληθεί με την πηγή του. Θα πρέπει να ασχοληθεί με το στυλό του laser που έχει στο μυαλό του και κάνει τις ερωτήσεις. Είναι το μέρος του νου του που δημιουργεί όλο αυτό το show. Γιατί άμα αρχίσει να θέτει καλύτερα τις ερωτήσεις, θα σταματήσει να βλέπει μπροστά του αδιέξοδα.

Κάνε μια καλύτερη ερώτηση-Πάρε μια καλύτερη απάντηση
Θέλω να είμαι ευτυχισμένος; Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Ήμουν ποτέ ευτυχισμένος σε περιόδους που ήμουν μόνος μου; Είναι πιθανό να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος όταν είμαι με κάποιον άλλον; Πόση από την ευτυχία μου εξαρτάται αποκλειστικά από μένα; Πόση από την ευτυχία μου εξαρτάται από κάποιο άλλο πρόσωπο; Πόση από την ευτυχία μου θέλω να εξαρτάται από κάποιον άλλον; Πώς μπορώ να αλλάξω αυτή την αναλογία;
Tι θέλω να νιώθω; Τι θέλω να νιώθω μέσα στις σχέσεις μου; Τι μπορώ να κάνω για να νιώθω έτσι συνέχεια;

Ελεύθερη Βούληση - Έχει ο Δημήτρης την επιλογή του να είναι ευτυχισμένος;
Από το επίπεδο κατανόησης που λειτουργεί ο Δημήτρης, δεν μετράει και πολύ για την ευτυχία του ο τρόπος που κάνει τις επιλογές του. Όποια επιλογή και να κάνει, το μυαλό του στη συνέχεια θα αμφισβητήσει την ορθότητα της. Η φωνή στο κεφάλι του θα τον τρελάνει για το αν έκανε τη «σωστή» επιλογή. Θα φαντάζεται διάφορα σενάρια και θα παράγει ανασφάλεια, φόβο, και τελικά δυστυχία. Ο Εσωτερικός Δικαστής και το Θύμα που κρύβει μέσα του, αργά η γρήγορα θα συμπεράνουν ότι έκανε λάθος. Έτσι κι αλλιώς. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που το συγκεκριμένο μέρος του νου του λειτουργεί. Μέχρι να μπορέσει να το κατανοήσει και να το αλλάξει.
Η Επιδίωξη της Ευτυχίας
Το κίνητρο για την ερώτηση «τι θα πρέπει…» είναι πάντοτε η ευτυχία. Η πραγματική ερώτηση είναι «τι θα πρέπει να κάνω στη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένος;» Αυτό που γίνεται όταν μικραίνεις την ερώτηση, είναι να πιάνεσαι στα δίχτυα μιας διαφορετικής ερώτησης. Η έμφαση διαφέρει από το «να είμαι ευτυχισμένος» στο «να είμαι σωστός». Ο νους φτιάχνει έτσι διαφορετικές υποθέσεις και κυνηγάει απίθανες απαντήσεις, καθώς κινείται πάνω κάτω στους διαδρόμους του μυαλού.
Οι γάτες κυνηγάνε τις αντανακλάσεις από το φως ελπίζοντας να πιάσουν τη λεία τους. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την πηγή αυτού του φωτός. Οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τις γάτες. Κυνηγάνε απαντήσεις σε ερωτήσεις που αιχμαλωτίζουν την προσοχή τους και τους κάνουν να στριφογυρίζουν σε κύκλους.Αν θέλεις καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά τις σχέσεις σου και ίδια σου την ζωή, μην κυνηγάς τις «σωστές» απαντήσεις. «Πιάσε» εσύ την πηγή από την οποία εκπέμπεται το φως του laser. Προσπάθησε να ελέγξεις το πού κατευθύνεις την προσοχή σου!
Το να έχεις τον έλεγχο της προσοχής σου σημαίνει να είσαι εκείνος που κρατάει το φως!!!

ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΕΡΛΙΝ

Λόγοι του Μέρλιν από την κρυστάλλινη σπηλιά 
Α΄
Συνάντηση με έναν άγγελο, εσένα!
Μαθητεύοντας με τον εαυτό σου:
από τον Μέρλιν στον Ραφαήλ!

Μια ιστορία αθώωσης!

Μια φορά κι έναν καιρό, στην έρημο που έμοιαζε ατέλειωτη, συνάντησα έναν άγγελο! Η έρημος έγινε μεμιάς ο ίδιος ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος του τέλους μιας ιστορίας που έγινε σατόρι. Έτσι ξεκίνησε ένα συνταρακτικό ταξίδι, από τον Μέρλιν, τον μεγαλύτερο μάγο των κόσμων, στον Ραφαήλ, τον πιο όμορφο αρχάγγελο. Από τότε, μια μικρή παρέα φίλων εγγράψαμε το δικό μας ταξίδι σε κόσμους λαμπερούς, ένα ταξίδι στο φως, μέσα από έναν χαριτωμένο άνθρωπο, φίλο, άγγελο που δεν είναι τίποτα άλλο από καθαρό φως! Στο χορό των λέξεων αλλά και της σιωπής, ο νους κάθε φορά επανευρίσκει την αθωότητά του ως πρωτογενές λάμπον κενό, καθώς η ψευδαίσθηση καταρρέει και αναβλύζει μια πρωτόγνωρη χαρά: η πολυπόθητη πληρότητα του να ζεις χωρίς γιατί, ένα με το «όλο πράγμα», κάθε στιγμή χρήσιμος για τον κόσμο. Οι συναντήσεις, πάντοτε στο φως του ήλιου, εδώ, στην αρχαία μητρόπολη, γεμίζουν τα καφενεία της Αθήνας με πολύ γέλιο. Το απόλυτο γεγονός, εντούτοις, του να «συμβαίνει» Θεός, λαμβάνει χώρα κάθε φορά με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Περιπατητής των Άστρων, ολοσχερώς ακτήμων ως άνθρωπος, ο Στέλιος -αυτό είναι το όνομά του- διαπερνά ανατρεπτικά και τη δική μας ζωή με την εκτυφλωτική νοημοσύνη μιας αθώας λάμψης απείρως ιαματικής, η οποία αποκαλύπτεται χωρίς καμιάν απολύτως μεταφυσική σαν από βλέμμα παιδιού, διαυγώς όμορφη και φυσική. Ψυχές αποκαθίστανται, σώματα θεραπεύονται, απελπισμένοι κάθε λογής -τρελοί, απόκληροι, πεινασμένοι αλλά και «λογικοί» και φιλοσοφούντες και αναζητούντες- όλοι βρίσκουν ανοιχτό αγρό για να χαρούν μαζί μας και να πάρει ο καθένας ό,τι έχει ανάγκη. Ο ναός, αχειροποίητος, είναι ένα τσαντίρι στημένο στο πουθενά, δηλαδή παντού! Μαζί με ρούχα, φαγητό και ό,τι άλλο μπορεί να χρειάζεται κάποιος, χαρίζεται ό,τι πιο ακριβό: η χαρά! Λέξεις χαρίζονται επίσης, αλλά ως ριπές φωτός για τη λύτρωση από τη βάσανο του νου των εξ ημών διανοουμένων, και διόλου ως παγιωμένες θεωρίες και δοξασίες. Αυτό εξάλλου είναι ο Ραφαήλ: ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στο νου! Όχι ως γνώση, αλλά ως αγνωσία, κενό, αθωότητα, Λάμψη! Άη-Βασίληδες των λέξεων εμείς, σας τις χαρίζουμε με τη σειρά μας με όλη μας την αγάπη. Το κείμενο που ακολουθεί κρατήθηκε στην πιο αυθόρμητη του μορφή ώστε να μείνει όσο το δυνατόν ανέγγιχτη η φρεσκάδα του. Καλό ταξίδι, εκεί όπου δεν πάτησε ποτέ κανείς: πίσω και πέρα από τις λέξεις!

*

Πριν από τον Ραφαήλ, ο Μέρλιν
Κάποτε είχα ένα αρχέτυπο που με εκπαίδευε. Πριν πάρει τη μορφή του Ραφαήλ, λεγόταν Μέρλιν. Μέχρι τότε δεν τον ήξερα τον Μέρλιν. Για μένα ήταν απλώς ένα αρχέτυπο, ήταν ο μάγος Μέρλιν που εκπαίδευσε τον Αρθούρο κ.λπ. Δεν τον ήξερα. Τα αρχέτυπα για μένα από παιδί ήταν τόσο φυσικά… Κάποιον άλλον στη θέση μου θα τον είχαν κλείσει στο τρελοκομείο, εγώ όμως μια χαρά συμβίωνα μ’ αυτά. Όπως τα παιδιά έχουν κάτι πλασματάκια στα οποία μιλούν, έτσι είχα τον Μέρλιν και του μιλούσα. Μια φορά τον φωνάζω: Μέρλιν! Μέρλιν! Τίποτα! Μετά από καμιά δυο ώρες, όταν πια το είχα ξεχάσει, αισθάνομαι -είναι θέμα νευρικού συστήματος-, να εμφανίζεται ο Μέρλιν και μου λέει:
-Γεια σου!
-Καλά, εγώ σε φώναζα τόσην ώρα, τώρα τι να σε κάνω;
Ήθελα να παίξουμε.
-Ποιος σου είπε ότι με λένε Μέρλιν;

Κόκαλο εγώ!

-Καλά, εσύ δεν μου είπες ότι σε λένε Μέρλιν;
-Λάθος! Σου το είπα γιατί αυτό άρεσε σε σένα!

Ήταν στ’ αλήθεια χωρίς όνομα! Άλλη φορά πάλι αναφέρθηκα -γιατί με καθοδηγούσε μυστικά ως δάσκαλος- σε αυτά τα οποία με είχε διδάξει την προηγούμενη. Και μου λέει:
-Εγώ; Εγώ δεν σου είπα ποτέ τίποτα. Είμαι ο Μέρλιν του σήμερα!

Τρία λεπτά μετά τον φωνάζω:
-Μέρλιν, τι εννοούσες όταν μου είπες ότι δεν με δίδαξες ποτέ τίποτα;
-Ποιος Μέρλιν; Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο Μέρλιν των τριών λεπτών πριν.

Καταλαβαίνεις τι θέλει να πει αυτό; Το μυαλό είναι τόσο γρήγορο όσο και η σκιά του. Όσο έξυπνος κι αν είσαι, το πρόβλημά σου δεν μπορείς να το λύσεις από μόνος σου. Κάποτε, μετά από χρόνια τον ξαναρώτησα ποιος είναι. Και τότε μου είπε να επαναλάβω μετά από αυτόν: Εγώ είμαι ο Μέρλιν! Βρες, λοιπόν, έναν δικό σου Μέρλιν! Ο δικός μου Μέρλιν με τον δικό σου ίδιοι θα είναι, αλλά όχι ακριβώς. Μόνο ο Λούκυ Λουκ έτρεχε πιο γρήγορα από τη σκιά του. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έβλεπε τα λούκια!

(Γέλια)

*

Μέρλιν, το παιδικό μου αρχέτυπο

Το παιδικό μου, λοιπόν, αρχέτυπο ήταν ο Μέρλιν!

Το αρκουδάκι σου!

Ακριβώς. Εγώ όμως, επειδή συνέχισα να είμαι παιδάκι, το είχα και σε μεγαλύτερη ηλικία φιλαράκο. Του είχα ζητήσει λοιπόν να μου μάθει ξόρκια.
-Γιατί; Είσαι τόσο αδύναμος;
-Δηλαδή τα ξόρκια δηλώνουν αδυναμία;
-Βεβαίως! Μόνο οι αδύναμοι χρησιμοποιούν ξόρκια.
-Αν είναι έτσι, τότε είμαι αδύναμος και χρειάζομαι να μου πεις μερικά.
-Αυτή η αδυναμία σου είναι η δύναμή σου! Δεν θα την εξαργυρώσουμε σε ψεύτικες επιταγές.
Δηλαδή το ότι φοβάσαι είναι ικανότητα! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο. Ακόμα και ο πανικός είναι μια μορφή ικανότητας. Αυτός ο φόβος που έχεις εσύ, έναν άλλο άνθρωπο θα μπορούσε να τον τρελάνει. Κι εσύ αυτήν την ένταση της ενέργειας την αντέχεις! Είναι εκπαίδευση θεϊκή!

*

Το σώμα θυμάται ό,τι ο νους του μαθαίνει
Το σώμα σου λέει: «Τόσα χρόνια εγώ στο σχολείο, έμαθα να θυμάμαι». Και εκείνος που δίδαξε σ’ αυτόν που θυμάται ό,τι θυμάται, εμείς είμαστε. Στη συνέχεια μπαίνεις σε ένα άλλο σχολείο. Στο σχολείο του να μη θυμάσαι ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Το σώμα, λοιπόν, έρχεται με τις απορίες της θύμησης, τις οποίες εκδηλώνει σαν πόνο της θύμησης του πόνου. Και αρχίζει και σε πονάει κάτι. Όταν με είχε πιάσει, πριν από χρόνια, δυσκολία με την αναπνοή μου, αφού δεν έβρισκα διέξοδο, έλεγα: «Μα, δεν προέρχεται από κάτι που θυμάμαι, έρχεται από μόνη της». Μου έλεγαν οι άλλοι: «Μην το σκέφτεσαι, μην το σκέφτεσαι». Μα τι να μην το σκέφτομαι; Σάμπως το σκεφτόμουν; Αυτό από μόνο του ερχόταν. Μέχρι που μου είπε ο Μέρλιν:
-Θα το ξεμάθεις να θυμάται!
-Πώς θα ξεμάθει; Εγώ πονάω. Εν τω μεταξύ απελπίζομαι από αυτό που συμβαίνει.
-Πρώτα εσύ θα μάθεις να μην απελπίζεσαι από αυτό, και μετά αυτό θα μάθει να μη σε θυμάται.
Απελπίζεται κανείς από την προσπάθειά του και λέει: «Αφού όλα τα κάνω, γιατί ο πόνος επανέρχεται;» Ναι, αλλά δεν ρωτάς, εωσότου μάθει αυτό να θυμάται, πόσος καιρός πέρασε. Και μέσα στην ύλη τα πράγματα κυλάνε αργά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει αυτό που σε πονά. Θα αλλάξει, αλλά όταν εσύ νικήσεις! Ο τρόπος για να διδάξεις το σώμα είναι η επιμονή. Όταν εσύ επιμείνεις σταθερά να αγνοείς εκείνο που έμαθε να θυμάται -είτε πόνος είναι αυτό, είτε οτιδήποτε άλλο- και χωρίς απελπισία, αυτό σε λίγο καταρρέει, γιατί δε βρίσκει τροφή να τραφεί ούτε στο ελάχιστο. Στην πραγματικότητα αναζητά απελπισμένα την προσοχή σου.
Με χαίρομαι γιατί με λυπάμαι! Θυμάμαι τότε που ο Μέρλιν μου τρύπησε το μυαλό. Δεν είναι εύκολο να σου τρυπούν το μυαλό με αντισκέψη. Είναι σαν την ύλη και την αντιύλη. Η μια μορφή σκέψης είναι υλική, όσο υψηλή κι αν είναι, και η άλλη είναι αντιύλη σκέψης. Λέω πως, αν μπορώ να πω ότι χαίρομαι τώρα που σκέφτομαι έτσι, είναι γιατί λυπήθηκα όταν αυτός ο τρόπος σκέψης διέρρηξε και μου γκρέμισε τον άλλο τρόπο μέσα από τον οποίο χαιρόμουν και λυπόμουν. Βλέπω καθαρά πια τι μου συμβαίνει, ακόμα κι όταν κάθομαι εδώ. Ο Μέρλιν όλα τα τακτοποίησε. Όταν είσαι μέσα στη μορφή της «σκέψης-οξύ», στη σειριακή σκέψη, ακόμη κι αν είσαι Βούδας μέσα σ’ αυτήν, δεν παύεις να είσαι ο Βούδας της σειριακής σκέψης. Ποιος φωτίστηκε; «Εγώ!» Και να γίνεις Βούδας, είσαι ένας σειριακός Βούδας. Ξέρεις να στροβιλίζεσαι τόσο γρήγορα με τη σκέψη σου, που να μην υπάρχεις ούτε εσύ ούτε η σκέψη σου. Αυτό συμβαίνει μέσα στη σκέψη. Δεν είναι κάτι υπέροχο; Ένας Βούδας βάζει τη σκέψη του να τρέχει τόσο γρήγορα και ο ίδιος τρέχει τόσο γρήγορα, που χάνονται και οι δυο. Αλλά αυτό συμβαίνει μέσα στη «σκέψη-οξύ».
Τώρα που καθόμουν εδώ, είπα κατά λάθος από μέσα μου: «Ωραία μορφή σκέψης η αντισκέψη». Την πίστεψα για λίγο. Και ακούω τον Μέρλιν να μου λέει: «Για σκέψου τι πέρασες. Γιατί χαίρεσαι; Χαίρεσαι γι’ αυτά που πέρασες;» Φοβερός πόνος. Μιλάμε για οδύνη, όχι αστεία. Είναι σαν να σου τρυπάνε το μυαλό με ηλεκτρικό τρυπάνι. Να πηγαίνει μια σκέψη να περάσει «απέναντι» και να μπαίνει στην τρύπα και να χάνεται. Είναι δυνατόν να έχω λογική σκέψη όταν οι σκέψεις αυτοκτονούν; Πάνε και πέφτουν μέσα στην τρύπα που τους άνοιξε τη σκέψη. Τα σφουγγάρια ζουν γιατί τα διαπερνά η θάλασσα... Γεμίζουν απ’ αυτήν.

Έπρεπε να γίνει έτσι; Με ηλεκτρικό τρυπάνι;

Έλα ντε! Έπρεπε να γίνει έτσι; Όχι. Αλλά και πώς θα γινόταν; Πώς μπορεί να γίνει όταν δεν έχεις αντίκρισμα για το τι συμβαίνει. Το πώς, το ορίζεις όταν έχεις ήδη περάσει απέναντι. Από δω που ήμουν, ο μόνος τρόπος για να συμβεί, ήταν αυτός!

*

Το αγαπημένο ξόρκι του Μέρλιν: «Δώσε φως, δώσε λάμψη, η κατάσταση αυτή ας αλλάξει!»

*

Η απομυθοποίηση του Μέρλιν
Το πιο μεγάλο ξόρκι, η εξαφάνιση του Μέρλιν
Ο Μέρλιν, το δικό μου αρχέτυπο, ήταν απίστευτα αγαπητικός. Τον ρώτησα μια φορά:
-Πού υπάρχεις;
-Εκεί που υπάρχεις και συ! Αν δεν υπάρχεις εσύ, το αρχέτυπο σου, η πεποίθηση σου, η αγάπη σου ή ο κόσμος, δεν υπάρχουν. Τώρα μιλάμε, αλλά μπορεί να είσαι μια περιοχή του νου μου ή μια σχιζοειδής τάση εξατομίκευσης του νου η οποία να μου λέει ότι εσύ είσαι ο Μέρλιν και εγώ ο Στέλιος και έτσι να συνομιλούμε.
-Πολύ σωστά, κι αυτό τι σε ενοχλεί; Αν είμαι στο νου σου και δεν με γνωρίζεις και έχεις απορίες για μένα, σημαίνει ότι είμαι ένα τμήμα του νου σου που εξελίσσει το νου σου. Αν όμως είσαι τμήμα του νου μου, δεν μπορεί να είσαι αυτό το ον το οποίο εγώ φαντάζομαι ότι είσαι.
-Τι φαντάζεσαι ότι είμαι;
-Φαντάζομαι ότι είσαι ένας ισχυρός μάγος, μια διάνοια διάχυτη.
-Για να τα φαντάζεσαι αυτά θέλεις να είσαι αυτά, άρα κινείσαι προς τα εκεί, άρα είμαι η διαδικασία σου προς αυτά. Ξεκίνα λοιπόν!
-Ναι, αλλά τώρα χάνω λίγο από το μύθο! Απομυθοποιείται το πράγμα, γιατί αν είσαι απλώς μια διαδικασία η οποία εκτυλίσσει μια ικανότητα του νου μου, χάνω το μύθο ενός μαγικού πλάσματος που περιβάλλει τα πάντα με όλα τα σχετικά του.
-Και οι μύθοι πρέπει να χάνονται μέσα στη δική σου πραγματικότητα, αλλά η πραγματικότητα σου είναι τόσο σκληρή που πάντα θα τους έχεις ανάγκη. Οπότε και να χαθώ ακαριαία, θα αναδημιουργηθώ από την ανάγκη σου.
-Αν είσαι πλάσμα κατασκευασμένο από τη δική μου ανάγκη, τότε γιατί σ’ έχω εγώ ανάγκη;
-Το περίεργο είναι ότι είμαι ένα πλάσμα κατασκευασμένο από τη δική σου ανάγκη, αλλά και εσύ είσαι ένα πλάσμα κατασκευασμένο από τη δική μου ανάγκη!

Όλη η σκέψη καταργείται! Πάντα μου άρεσαν τα μαγικά! Εντέλει όμως το πιο μεγάλο ξόρκι ήταν η εξαφάνιση του Μέρλιν!

-Η μαγεία δεν είναι κάτι καλό;
-Η μεγαλύτερη μαγεία είναι ότι μπορείς να αντιλαμβάνεσαι και να σκέπτεσαι!

Τώρα τον αέρα ποιος μας τον έστειλε, ο Μέρλιν ή ο άγγελός μου;

(Φύσηξε ο αέρας μέσα στη ζέστη του πρωινού…)

Όπως και να τον αποκαλέσεις δεν προσβάλλεται!

(Γέλια)

*

Οκτώ δευτερόλεπτα το πέρασμα από τη φωτιά στη φωτιά
Ο Μέρλιν παρών και στις δύο μεριές
Ο Μέρλιν σε εκπαίδευσε παράλληλα με την εκπαίδευση που λάμβανες από αυτόν τον κόσμο, δεν σου την κατήργησε.

Καθόλου!

Σε άφησε να περάσεις μέσα από τα ανθρώπινα δρώμενα εντελώς όπως όλοι και ταυτόχρονα σε εκπαίδευσε σε μια άλλη πραγματικότητα, δεν σου την αναίρεσε.

Όταν μάθεις γαλλικά, δεν παύεις να γνωρίζεις ελληνικά.

Δεν σου έσβησε την εμπειρία σου. Αν ήθελε ο Θεός να μη γνωρίσουμε την εμπειρία της γης, θα μας κρατούσε στον ουρανό. Αλλά ο Χριστός είπε: «Ως εν ουρανώ και επί της γης».

Είναι μια παράλληλη διαδικασία.

Είμαστε ταυτόχρονα Υιοί Θεού και Υιοί Ανθρώπου.

Είναι σαν να παίρνεις το ασανσέρ που σε πάει και πάνω και κάτω. Τα παιδιά μπορούν να εκπαιδεύονται παράλληλα και στις δυο πραγματικότητες.
Τότε που σας είχα πει ότι λύγισε όλος μου ο νους, μια μέρα που ήμουν κάτω από το νερό στο μπάνιο του σπιτιού μου, αν δεν ήταν ο Μέρλιν ως αρχετυπική εικόνα να τον επαναφέρει, και την ίδια στιγμή να κρατηθεί απέξω ως ψευδαίσθηση αρχετύπου ώστε το αρχέτυπο να αφομοιώσει τα πάντα, να τα «επωμιστεί» και να μου τα επιστρέψει την ώρα που διέσχιζα τη Ρομφαία και διαλύθηκα, αν δεν υπήρχε το αρχέτυπο που ήταν και στις δυο «μεριές» να μου επαναφέρει όλα τα αρχεία, θα ήμουν ένα φωτισμένο παράλογο ον. Εκείνοι στους οποίους δεν επιστρέφονται όλα τα νοητικά αρχεία μετά τη φώτισή τους, είναι οι σαλοί. Όπως ο άγιος Φραγκίσκος. Δεν γίνεται οικειοθελώς αυτό. Αλλά και δεν είναι απαραίτητο.

Αυτό που μας περιέγραψες τότε με τον Μέρλιν αφορά αυτή τη φάση;

Αν ήξερα και πού βρισκόμουν…

«Πέθανες» και αναστήθηκες!

Σ’ αυτή τη φάση διαλύεται ο εγκέφαλός σου. Όταν λέμε διαλύεται, κυριολεκτώ. Δεν μένει ο εγκέφαλος με τη συμβατική έννοια του όρου. Είναι μια μορφή σχιζοφρένειας.

Αφίσταται δηλαδή το εγώ από το νου.

Αυτό παίζεται σε δευτερόλεπτα. Αν η διαδικασία κρατήσει παραπάνω -αν δεν είσαι έτοιμος, γίνεται ένα καθαρτήριο που διαρκεί παραπάνω-, μπορεί να μην επανέλθεις. Παίζεις μεταξύ φωτιάς και φωτιάς, δεν είναι αστείο… Σε μένα πρέπει να κράτησε γύρω στα οκτώ δευτερόλεπτα.

Άγρια μας τα λες, φοβιστικά.

Όχι, δεν είναι.

-Αν πας να τα εκβιάσεις κινδυνεύεις, αλλιώς έχεις την προστασία του Θεού.

-Δεν θα ήθελα να πεθάνω και να αφήσω πίσω μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ούτε και να τρελαθώ και να με φορτωθούν.

Αυτά τα λες τώρα που δεν είσαι τρελή!

-Και αν τρελαθώ τι έγινε;

-Θα είσαι μες στην τρελή χαρά!

Δεν χρειάζεται πλέον ο άνθρωπος να περνάει από τέτοιες διαδικασίες. Κάποιοι πέρασαν, νίκησαν το φόβο και έχτισαν γέφυρα για τους ερχόμενους. Δεν είναι απαραίτητο αυτό που συνέβαινε να συνεχίσει να συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο. Δεν χρειάζεται ούτε η λογική σου να παλινδρομήσει, ούτε να πάθεις κάποια εκστατική εμπειρία. Συμβαίνει και χωρίς αυτά. Μάλιστα γίνεται τόσο ήπια, που μπορεί να μην το καταλάβεις καν. Είναι όπως το φαινόμενο του αντηχείου. Δεν χρειάζεται εσύ να κάνεις τίποτα για να το προκαλέσεις. Σε παλμοδονεί το φως.

Αν πεις στους ανθρώπους να περάσουν τα ίδια πράγματα, ο κίνδυνος είναι μεγάλος.

Σκεφτείτε, πόσοι σκοτώθηκαν για να μπορούμε να πετάμε σήμερα με τα υπερσύγχρονα αεροπλάνα. Κάποτε όταν ήμουν παιδί, ζήτησα από τον Μέρλιν να με μάθει να κάνω μαγεία. Από εγωισμό το ήθελα!
-Μαγεία κάνουν μόνο οι αδύναμοι! Γι’ αυτό όλοι οι μάγοι του κόσμου δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί μου. Δεν υπήρξα ποτέ αδύναμος! Παρ’ όλα αυτά, αυτή η αδυναμία της δυνατότητάς μου είναι η ύψιστη μαγεία μου.

Γιατί, δηλαδή, να θέλει κανείς τη μαγεία; Σημαίνει ότι είναι αδύναμος. Ακόμη κι αν πετύχει στη μαγεία του και φανερώσει κάτι μετά από το πραχθέν, η αδυναμία του συμπληρώνεται από την επίκληση. Δεν μπορείς να κάνεις μαγεία, αν δεν είσαι αδύναμος να υπερβείς την αίσθησή σου ότι μπορείς να κάνεις κάτι. Η αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να έχεις ένα αποτέλεσμα είναι αδυναμία. Η αίσθηση ότι κάτι έγινε επειδή ήσουν εκεί και μάλιστα αγνοώντας το, σημαίνει ότι είναι παρών ο Βούδας. Δεν χρειάζεται να πεις σ’ έναν Βούδα ότι πονάει το κεφάλι σου. Με το που κάθεσαι δίπλα του, θεραπεύεσαι χωρίς ο ίδιος να το ξέρει.

Έτσι συνέβη και με την αιμορροούσα του Ευαγγελίου που έπιασε το χιτώνα του Χριστού!

Μπορεί να το αντιληφτείς «μετά». Ένας άνθρωπος, που θα σου πει ότι θα σε θεραπεύσει και απλώνει το χέρι του, μπορεί και να σε θεραπεύσει, αλλά ο τρόπος του είναι αδύναμος, όπως μια βραδεία καύση. Ο ισχυρός άνθρωπος δεν θεραπεύει! Σε κάνει να αυτοθεραπεύεσαι ακαριαία. Δεν ασκεί δύναμη που πρέπει να περιμένεις να δεις τα αποτελέσματα, όπως λόγου χάριν με το ρέικι. Δεν μπορείς να εκπέμψεις τίποτα. Γιατί αν η δύναμη βγει από το δικό σου βιοενεργειακό σώμα για να φτάσει στο άλλο βιοενεργειακό σώμα, σημαίνει ότι η αύρα σου δεν απλώνεται σε μεγάλη έκταση, αλλά πρέπει να τη «σφίξεις» -όπως σφίγγεις το σωληνάριο με την οδοντόκρεμα- για να τη βγάλεις. Αυτό μπορεί να θεραπεύσει τα αλλοτοπικά προς εσένα σημεία για όσην ώρα είσαι εκεί και κατευθύνεις την αύρα σου. Όταν όμως θα φύγεις μετά από λίγο, αυτός θα σου ξανάρθει για θεραπεία, αφού δεν είσαι ένα μαζί του! Όποιους όμως θεράπευσε ο Χριστός, τους θεράπευσε άπαξ δια παντός, δεν ξαναγύρισαν πίσω! Εξωτερικά ο Χριστός έκανε αυτά που εκείνοι χρειάζονταν για να πειστούν, αλλά τους είχε θεραπεύσει πριν τους συναντήσει! Το «θέατρο» παιζόταν γι’ αυτούς, εξωτερικά, για τη δική τους συνείδηση. Ο Χριστός όμως τους είχε θεραπεύσει εξαρχής!

Και τους γινόταν αντιληπτό κατόπιν το «θέατρο»!

Ακριβώς. Όταν έρχεται κάποιος και σου λέει ότι έχει πονοκέφαλο, αν δεν τον θεραπεύσεις πριν σου το πει και πριν το γνωρίσεις κι εσύ, δεν θα γίνει ποτέ καλά. Για να συμβεί αυτό πρέπει να είσαι σε ταυτότητα μαζί του, που σημαίνει να έχεις γνωστική άγνοια γι’ αυτόν. Επειδή το μυαλό σου θα υπερφορτώσει, αν τα γνωρίζεις όλα αυτά, υπάρχει η περίπτωση της γνωστικής άγνοιας. Δεν γνωρίζεις ότι πονάει το κεφάλι κάποιου και έρχεται και σου το ανακοινώνει. Εσύ όμως έχεις ήδη ενεργήσει από πριν χωρίς να το γνωρίζεις. Όταν στο ανακοινώνει εξωτερικά, παίζεται ένα θέατρο για τον άλλον. Είναι περιττό να πεις: «Έλα να σε θεραπεύσω». Αυτό μπορείς να το κάνεις μετά, να χαϊδέψεις τον άλλο για να του δείξεις ότι τον αγαπάς. Ήδη πρέπει να θεραπευτεί πριν φτάσει σ’ εσένα. Δεν είναι κακό βεβαίως να σου το πει. Είναι «κακό» όμως να απαντήσεις και να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση για να θεραπευτεί. Διότι η κίνηση αυτή αναιρεί τον εαυτό της κατά το ήμισυ. Ένα «καλά» είναι αρκετό.

Όμως το ρέικι αποδίδει. Το βλέπω πρώτα στον εαυτό μου, αλλά και στους άλλους.

Σύμφωνοι! Για πόση ώρα;

Υπέφερα από τρομερούς πονοκεφάλους και τώρα δεν υποφέρω πλέον.

Το ρέικι απέδωσε. Τότε γιατί να το γκρεμίσουμε; Οτιδήποτε δουλεύει είναι χρήσιμο.

Και τώρα, όταν πονάω κάπου, βάζω τα χέρια μου και περνάει ο πόνος.

Αποδίδεις μια μορφή πίστης. Το ότι δηλαδή άμα βάλεις τα χέρια σου, ενεργοποιείται κάτι και σε θεραπεύει. Σωστό είναι αυτό.

Έτσι μας το μάθανε, έτσι το προσέλαβα.

Αν σου μάθαιναν όμως ότι ο πόνος σου περνάει όποτε κοιτάζεις ένα τριαντάφυλλο; Θα συνέβαινε το ίδιο. Άρα δεν έχει σημασία ο ρόλος τον οποίο επιλέγεις.
Για να πας στην Ομόνοια μπορείς να πάρεις το μετρό, το λεωφορείο, ένα ποδήλατο, ένα πατίνι ή να πας με τα πόδια. Ακόμα καλύτερα, μπορείς να είσαι ήδη εκεί. Κατάλαβες; Δεν είναι λάθος να πάρεις το λεωφορείο του ρέικι. Δεν είναι λάθος όμως και να συνειδητοποιήσεις ότι ο πονοκέφαλος δεν είσαι εσύ και έτσι να λήξει δια παντός.

Αυτό μπορώ να το κάνω για μένα. Για τους άλλους όμως;

Ο καθένας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το οποίο αντιλαμβάνεται ο ίδιος.

Πάντως εγώ ξεπέρασα τους πονοκεφάλους μου.

Πήρες το λεωφορείο και πήγες στην Ομόνοια! Εγώ δεν καταργώ τίποτα. Δεν λέω ότι δεν είναι χρήσιμα όλα αυτά.

Αλλά λες ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι…

Υπάρχει ωστόσο και ένας τρόπος πέρα από τους γνωστούς: να έρθει η Ομόνοια σε σένα! Ή, για την ακρίβεια, να μην έχεις φύγει ποτέ από κει. Αντί να χρειαστείς να θεραπεύσεις κάτι, να μην το πάθεις! Αν είσαι στην Ομόνοια, θα αναζητάς μέσον για να πας στην Ομόνοια; Αν σε βολεύει το ρέικι, κάν’ το. Πάντα πρέπει να κάνεις αυτό που είναι πιο κοντά σου.

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι το κάνω εγώ. Αλλά είναι ένα μέσον για να βοηθηθούν οι άνθρωποι.

Σου αρέσει να το κάνεις στους άλλους; Τότε να το κάνεις. Είναι θέμα στάσης, όπως και στον έρωτα. Άλλος θέλει αυτή τη στάση, άλλος την άλλη. Ο σκοπός είναι να ικανοποιείται ο άλλος. Είδες τι λέει ο φίλος μας ο ομοιοπαθητικός γιατρός; Στο τέλος οι ασθενείς του, του λένε: «Δώσε μου το χάπι». Δηλαδή, «εγώ θέλω αυτή τη στάση». Δώσ’ του τη, λοιπόν, να ευχαριστηθεί. Για να είσαι καλός ηθοποιός πρέπει να κάνεις ό,τι σου ζητά ο παρτενέρ σου.
Αν δεις τι δεν μπορείς να κάνεις, τότε μπορεί να κάνεις σχεδόν τα πάντα. Αν ξέρεις όμως τι μπορείς να κάνεις, έχεις όρια! Ακόμα κι αν είσαι ο ισχυρότερος μάγος του κόσμου. Ένας μάγος για να κάνει κάτι, πρέπει να γνωρίσει τι θα κάνει. Να έχει γνώση. Ό,τι δηλαδή κι αν κάνει βασίζεται στη γνώση του. Η πρωτογενής όμως πηγή της γνώσης είναι η άγνοια που ολοκληρώνει τον εαυτό της σε σχέση με τη γνώση. Άρα αυτό που κάνει το θαύμα πίσω από τον μάγο δεν είναι οι γνώσεις. Είναι η άγνοια για το πού μπορεί να φτάσει. Το ισχυρότερο σημείο του μάγου δεν είναι αυτά που γνωρίζει, αλλά αυτά που δεν γνωρίζει. Αυτά μου έλεγε ο Μέρλιν.
Μια φορά μου είπε να σηκώσω τα χέρια μου και άρχισε να λέει διάφορα ακαταλαβίστικα, κάτι περίεργες λέξεις, τις οποίες μου ζήτησε να επαναλάβω.
-Και τώρα τι κάνεις;
-Μαγεία!
-Δηλαδή τι έγινε;
-Τίποτα!
-Άμα δεν έγινε τίποτα, τι μαγεία είναι αυτή;
-Δεν σήκωσες το χέρι σου; Δεν είπες το ξόρκι;
-Το είπα.
-Έγινε λοιπόν, σήκωσες το χέρι σου και είπες το ξόρκι. Αν δεν σου το έλεγα αυτό θα το έκανες;
-Όχι.
-Άρα κάτι έγινε.
-Αλλά αυτό πού θα πάει, και για να κάνει τι;
-Αυτό που ζητάς είναι το δεύτερο μέρος. Θέλεις δηλαδή να δεις πού πήγε το ξόρκι. Αν είναι καλό, θα είναι πιο γρήγορο από σένα, άρα δεν μπορείς να το δεις. Ποτέ να μη θέλεις να ξέρεις τα αποτελέσματα μιας πράξης. Φρόντιζε απλώς να κάνεις καλά την πράξη σου.
-Δηλαδή, εγώ σήκωσα το χέρι μου, είπα μια ολόκληρη φράση…
-Το ευχαριστήθηκες;
-Πάρα πολύ.
-Κι εγώ που σε είδα, καλά το έκανες. Είναι κάτι που ευχαριστηθήκαμε και οι δυο! Δεν σ’ έπιασε;
-Ποιο ξόρκι ήταν αυτό;
-Δεν κατάλαβες;
-Όχι.
-Είναι το ξόρκι της ευχαρίστησης!

Άντε μετά να βγάλεις άκρη με τον Μέρλιν. Τον μίσησα γιατί τον αγάπησα! Πράγματι πήρα χαρά, όμως νόμιζα ότι θα γίνει κάτι και θα το δω. Και ενθουσιάστηκα. Έλεγα τα λόγια επακριβώς και με πάθος. Και όλα αυτά για να μου πει ότι ήταν το ξόρκι της ευχαρίστησης!
-Είδες ότι τα ξόρκια δεν κρατούν για πολύ; Γι’ αυτό, για να είσαι μάγος το μόνο που πρέπει να ξορκίσεις είναι τη θέλησή σου να είσαι Μάγος! Αυτός που θέλει να είναι Μάγος δεν είναι. Ο Μάγος δεν μαγεύεται. Ενώ είσαι, είσαι μαγεμένος με ό,τι συναντάς, γιατί ό,τι συναντάς είναι μέρος του εαυτού σου.
-Καλά, η κατάσταση είναι τελείως σχιζοειδής. Εσύ είσαι από εδώ και υποτίθεται ότι μου μιλάς κι εγώ από κει.
-Κι εσύ υποτίθεται ότι είσαι από κει!
Αυτά μου τα έλεγε προτού να με ενοποιήσει.

Μου θυμίζει τον Τσουάγκ Τσου που είχε διερωτηθεί αν είναι άνθρωπος που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα ή πεταλούδα που ονειρεύεται πως είναι άνθρωπος!

-Πού είσαι;
-Εσύ πού είσαι;
-Είμαι στο σπίτι μου.
-Το πιθανότερο είναι να είμαι κι εγώ στο σπίτι σου ειδαλλιώς πώς θα μιλούσαμε;
-Ναι, είσαι εδώ, αλλά δεν σε βλέπω.
-Ούτε κι εγώ!
-Γιατί δεν με βλέπεις;
-Για να σε δω πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
-Για να με δεις πρέπει να είσαι απέξω. Και αφού είσαι ένα άλλο ον, είσαι σε μια θέση που μπορείς να με δεις.
-Όχι απαραίτητα, γιατί αν μπορούσα να σε δω, θα έπρεπε να με βλέπεις κι εσύ. Με βλέπεις, έξω από την παραίσθηση;
-Όχι.
-Έχεις την παραίσθηση όμως ότι μιλάς με τον Μέρλιν!

Πιο λογικό αρχέτυπο δεν έχω συναντήσει ποτέ μου!

Μόνο το πιο λογικό αρχέτυπο θα μπορούσε να σου εξηγήσει τη λογική.

-Για να με δεις, θα πρέπει να διαχωριστώ από σένα. Αλλά τότε πώς με ακούς;
-Δεν σε βλέπω, αλλά σε ακούω.
-Υποτίθεται!
-Πώς υποτίθεται, αφού με κάτι συνομιλώ μέσα μου.
-Όλοι με κάτι συνομιλούν κάποιες στιγμές.
-Με τι συνομιλούν;
-Αυτοί ξέρουν, ανάλογα με το τι όνομα του δίνουν.
-Δηλαδή είσαι μέρος του νου;

Καμία απάντηση.

-Δεν απαντάς;
-Ναι, είμαι το «μέρος» του νου!

Την τουαλέτα εννοούσε, όπως μου το εξήγησε στη συνέχεια! Μου έκανε πολλές πλάκες.

(Γέλια)

-Και τώρα τι θα γίνει; Είσαι εδώ και δεν είσαι εδώ, με βλέπεις και δεν σε βλέπω. Μου έχεις ξηλώσει όλη μου την πραγματικότητα. Πες μου, είμαστε δυο; Είμαι μια οντότητα που χωρίστηκε στα δυο και ο μισός εγκέφαλος μιλάει στον άλλο μισό; Είσαι κάτι εξωγήινο που κατέβηκε στη γη; Είμαι τρελός; Τι είμαι και συνομιλώ μαζί σου;
-Οι μισοί νομίζουν ότι συνομιλούν με άλλους, αλλά μόνο με τον εαυτό τους συνομιλούν. Είναι όλοι τρελοί; Οι άνθρωποι που μιλούν με τους ανθρώπους, ουσιαστικά με τον εαυτό τους μιλούν. Είναι τρελοί ή όχι;
-Κατά μια έννοια είναι αυτιστικοί.
-Κι εσύ αυτιστικός είσαι!

Μένεις άφωνος…

-Τότε γιατί μιλάς μαζί μου;
-Εσύ γιατί μιλάς μαζί μου;

Ευτυχώς είχε πολύ χιούμορ, πολύ αγάπη, πολύ αθωότητα, πολύ δύναμη, αλλά κάναμε κάτι τσακωμούς…

-Αν δεν είχες μυαλό, θα άκουγες φωνές;
-Όχι, αλλά και οι τρελοί ακούν διάφορα.
-Η τρέλα που μπορεί και ελέγχει τον εαυτό της ως δεύτερο εαυτό μπορεί να είναι λύτρωση. Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να τους ενώσει. Διαφορετικά, είναι καταδικασμένη.

Μου έλεγε πράγματα που το δικό μου το μυαλό δεν μπορούσε να τα σκεφτεί. Δεν ήμουν αυτής της δυνατότητας.
-Και τώρα τι γίνεται; Σε όλη μου τη ζωή θα μιλάμε μαζί;
-Θα κάνουμε ένα ξόρκι, θα επαναλάβεις ό,τι σου πω, εντάξει;

Με έβαλε τότε και ένωσα τα δυο μου χέρια και επανέλαβα μετά απ’ αυτόν: Εγώ είμαι ο Μέρλιν! Μετά από αυτό δεν ξαναεμφανίστηκε.

Ήταν η τελευταία φορά που σου μίλησε;

Που λέει ο λόγος! Γιατί ένας Μέρλιν μπορεί να είναι και Στέλιος, ένας Στέλιος μπορεί να είναι και εσύ και οι άλλοι κ.λπ. Η συνομιλία δεν τελείωσε ποτέ, γιατί είναι η συνομιλία με τον εαυτό μας. Όταν μιλάς με τον εαυτό σου και λες: «Τι να κάνω τώρα;» πού απευθύνεσαι; Σε μένα; Στον εαυτό σου απευθύνεσαι. Σε μένα αυτό το: «τι να κάνω» πήρε τη μορφή του Μέρλιν. Δηλαδή η κατεύθυνση της ερώτησης δεν πήγαινε σε κάτι απρόσωπο, πήρε μια υποτιθέμενη σχηματική δυνατότητα.

Πάντα παίρνει;

Όχι βέβαια. Στους τρελούς παραμένει ως τίποτα. Στους θεότρελους γίνεται κάτι.

Τι εννοείς;

Δεν πιστεύω στην τρέλα. Δεν υπάρχει τρέλα, τρελοί υπάρχουν! Η τρέλα είναι ένας καλαίσθητος εγωισμός που δεν άντεξε τον κόσμο του και βγήκε «εκτός». Δεν υπάρχει τρέλα. Είναι μια βασίλισσα που την έβαλες να ζήσει στα σκουπίδια! Πώς τολμάς; Δεν υπάρχει τρέλα! Εκτός αν σε τρυπήσει μια πρόκα και σου βγάλει το μυαλό «εκτός». Η τρέλα είναι υψηλόφρων εγωισμός που δεν αντέχει τον εαυτό του εκεί όπου τον έβαλες.

Άμα ακούς τους τρελούς, έχουν σοφία.

Είναι όμως η σοφία της βλακείας τους. Είναι μια σοφία που, αν δεν ελέγχει τον εαυτό της μέσα στα πρωτόκολλα του νου, χάνεται. Είναι σαν το νερό που πέφτει στο νεροχύτη. Δεν το μαζεύει τίποτα και διασπείρεται από δω κι από κει. Ενώ ένα υποβρύχιο μπάζει νερά μέσα του -τρελό είναι- αλλά πάνε σε συγκεκριμένες δεξαμενές και χρησιμοποιεί αυτό το πράγμα. Σε ένα αυτοκίνητο γίνεται μια έκρηξη, αλλά δεν γίνεται απέξω για να ανατινάξει το περιβάλλον του, γίνεται μέσα στη μηχανή του για να κινείται. Η διαφορά είναι αισθητή. Τι σημαίνει τρελός και τι θεότρελος; Θεότρελος είναι εκείνος που χρησιμοποιεί την τρέλα, και τρελός είναι εκείνος που τον χρησιμοποιεί η τρέλα.
Όλα όσα λέμε εδώ τώρα πρέπει να ξεχαστούν και ο καθένας να βγει να πορευτεί με τον άγγελό του και να κάνει τη διαδρομή του.

Κάθε φορά έτσι τελειώνεις!

Στο κρύο νερό πρέπει να μπαίνεις και να βγαίνεις. Αλλά ξέρεις τι ζεστός που νιώθεις όταν βγεις απ’ το κρύο νερό; Καίγεσαι! Το πραγματικό κάψιμο δεν είναι από τη φωτιά, αλλά από τον πάγο. Το ζεστό-κρύο κάνει καλό στην επιδερμίδα του νου. Και αστράφτεις!

Γι’ αυτό οι άγιοι σαν παιδιά είναι.

Η σκέψη δεν παραδίδεται στη σκέψη. Η σκέψη παραδίδεται στην αθωότητα. Ο άνθρωπος έχει μια ιδιότητα: να κυνηγά με τη σκέψη του τη σκέψη. Όμως καμιά σκέψη δεν είναι γρηγορότερη από τον εαυτό της. Ούτε και αυτή που σε κυνηγάει. Η σκέψη πέφτει ξερή μόνο μπροστά στην αθωότητα. Παίρνεις λοιπόν το τσαντάκι σου, περπατάς με τον άγγελό σου, πιστεύεις ό,τι πιστεύεις, θέλεις ό,τι θέλεις, είσαι ό,τι είσαι και εκφράζεις ό,τι ωραιότερο μπορείς!

-Αυτά που λες τώρα, ναι, τα καταλαβαίνω!

-Το happy end στα μέτρα μας!

Η αθωότητα κρατά μόνο το φυσικό. Το αφύσικο το πετά. Τα άλλα ήταν αφύσικα. Είδες το αφύσικο πόσο μπερδεύει; Και πόσο το φυσικό σε φέρνει κοντά;

Δεν είμαι σε θέση να τα παρακολουθήσω όλα αυτά.

Αν με παρακολουθείς σ’ αυτά που λέω, θα με χάσεις.

Άρα να μη σε παρακολουθώ για να μη σε χάσω!

Όχι! Παρακολουθεί κάποιος όταν ακολουθεί τον εαυτό του στην πιο απλή του μορφή. Να φύγεις από δω, να είσαι με τον άγγελό σου, να είσαι με τη Δύναμη, να αισθάνεσαι καλά, να κάνεις αυτό που νιώθεις, να προσεύχεσαι για τους άλλους, να τους βοηθάς, να παίζεις, να καθαρίζεις πατάτες, να κοιμάσαι, να ξυπνάς. Όλα αυτά με παρακολουθούν. Τα άλλα με ακολουθούν σε μια διαδρομή που δεν μπορούν να φτάσουν γιατί είναι γρηγορότερα από τον εαυτό τους. Δεν είσαι μαζί μου εκεί όπου εκπέμπομαι, είσαι μαζί μου εκεί όπου είμαι. Η εκπομπή μου δεν είμαι εγώ, εγώ είμαι εκεί που είμαι. Οπότε δεν χρειάζεται να με παρακολουθήσεις. Είσαι εκεί, μέσα σ’ αυτήν την απλότητα.
Τώρα όλο αυτό που κάνουμε είναι το εξής: γκαζώνουμε το μυαλό για να δεις πόσο γρήγορα τρέχει. Βλέπεις, λοιπόν, πως όσο γρήγορα κι αν τρέχει, χτυπάει σε ντουβάρια. Πώς μπορείς να περάσεις τη Ρομφαία; Βγες έξω τώρα στον καθαρό αέρα, περπάτησε, κάνε μια προσευχή, μίλησε στον άγγελό σου, εμπνεύσου. Τέλεια! Το άλλο το κάνω για να κουράσω τους ανθρώπους. Εμένα δεν με κουράζει αυτό, έχω βραδύτερους ρυθμούς και αντέχω περισσότερο. Είναι θέμα αντοχής.

*

Μόνον οι αθώοι μπορούν να προχωρήσουν
Μάθε πώς να ξεμάθεις και ξέμαθε για να μάθεις
Η κατάρρευση του νου και η αναγέννησή του
Ταξίδι στον Όλυμπο με τον Ερμή
Αυτό το σχήμα μου έτσι όπως με ξέρεις μπορεί να σε πάει μέχρις εκεί. Υπάρχουν και άλλες περιοχές όπου δεν μπορώ να σε πάω με αυτό το σχήμα. Σας έδειξα μια εικόνα του Μέρλιν και είδατε ότι είναι άγριος, είναι πέρα από τις αναμενόμενες περιγραφές. Είναι μια άλλη διάσταση μέσα στα πράγματα. Φαίνεται ότι έχει ισχύ, αλλά δεν φαίνεται να έχει εκείνη τη γλυκιά έκφραση που πιθανόν να περιμένατε απ’ αυτόν. Αν δηλαδή ο κάθε άνθρωπος σε περιμένει να είσαι όπως σε περιμένει, δεν μπορείς να τον οδηγήσεις πουθενά. Άντε το πολύ πολύ να τον οδηγήσεις δέκα βήματα παραπέρα. Αν περιμένεις να είσαι μονίμως στο γυμνάσιο, ο καθηγητής σου δεν θα σε πάει ποτέ στο πανεπιστήμιο. Αυτό οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν. Μπορεί να το πάρουν ως απόρριψη, κίνδυνο, έλλειψη, απώθηση. Δεν έχουν την ευφυΐα, τη λαμπρότητα και την καθαρότητα να καταλάβουν ότι αυτό είναι επέκταση! Μόνον οι αθώοι μπορούν να προχωρήσουν. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που το έχει βάλει η ίδια η Δύναμη. Ώστε, άμα δεν είσαι αθώος, θα φωτιστείς μεν γήινα, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις υπεργήινα, αφού δεν μπορείς να δεχτείς την πολυμορφικότητα του Όντος που θέλει να σε ταξιδέψει μέσα από διάφορες μορφές σε διάφορους κόσμους, επειδή νιώθεις ανασφάλεια και θέλεις να πατάς στη γη των συγκεκριμένων δεδομένων που έχεις. Μια μέρα συνομιλούσα με τον Μέρλιν και τον παρακαλούσα κάτι να μου κάνει. Και μου λέει:
-Όχι, θα κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μου ζητάς.
-Γιατί;
-Έτσι, θέλω να κάνω το αντίθετο.
Εκεί χάνεις την ασφάλεια σου. Του ζητάς, λόγου χάριν, να σου σηκώσει κάτι, κι αυτός σου το ρίχνει!
-Γιατί;
-Γιατί ο χώρος όπου ζητάς κάτι, σου είναι γνωστός χώρος.

Ο χώρος του πώς απαντάς σου είναι κι αυτός γνωστός. Εκείνο που δεν σου είναι γνωστό είναι το άλλο: να σου απαντούν αντίθετα από εκείνο που θέλεις. Είναι κι αυτός ένας χώρος. Έχεις μάθει ότι όσοι σου απαντούν αντίθετα από αυτό που θέλεις είναι εχθροί, αδιάφοροι ή πρέπει να τους απομονώνεις. Στον ίδιο χώρο όμως δεν έχεις βάλει ποτέ να κατοικήσει ένα πλάσμα αγάπης, που απαντά αντίθετα μόνο και μόνο για να γνωρίσεις αυτόν το χώρο. Δεν είναι εύκολο! Ο σκοπός δεν είναι να μάθουμε, αλλά να ξεμάθουμε. Μάθε πώς να ξεμάθεις. Ξέμαθε για να μάθεις! Γιατί θα πρέπει να είναι οι γνώσεις σταθερές; Γιατί τα δεδομένα μας τα κάνουμε θέσφατα; Γιατί θα πρέπει να έχουμε απόλυτες διαδρομές; Για να συγκρατηθεί η ασφάλεια μέσα στα σταθερά δεδομένα είναι κάτι το τρομακτικό. Οι άνθρωποι παίρνουν εκατοντάδες φάρμακα για να διατηρούν την ισορροπία τους. Για να διατηρούν την ασφάλεια που υποτίθεται ότι έχουν εδώ κάνουν ένα δισεκατομμύριο άσκοπες προσευχές.

Ένα αρχέτυπο δεν επαναλαμβάνει τον εαυτό του κάθε φορά που σε συναντά. Έτσι είναι και ο Μέρλιν. Μια φορά που είχε έρθει του λέω:
-Καλώς τον πάλι.
-Γιατί πότε είχα ξανάρθει;
-Με συγχωρείς, με σένα δεν είχα μιλήσει;
-Υποτίθεται, γιατί τώρα με ποιόν μιλάς με μένα ή με σένα;

Αυτός ήταν ο Μέρλιν! Ο Θεός αγαπάει και τον κλέφτη και τον νοικοκύρη. Είναι δυνατόν να μην αγαπά τον κλέφτη; Παιδί του δεν είναι κι αυτός; Θυμάμαι ότι είχα πει του Μέρλιν:
-Δεν μπορεί, θά ’ρθει η ώρα που θα μεγαλώσω και τότε θα τα πούμε.
-Αν το κάνεις, δεν θα προλάβεις να τα πούμε, γιατί θα σ’ έχουν φάει τα θυμαράκια.
-Καλά δεν είσαι στις άλλες διαστάσεις;
-Ποιες; Από πού πηγάζουν, από πού εκπορεύονται αυτές οι άλλες διαστάσεις; Μόνον αν είσαι εσύ εδώ, υπάρχουν διαστάσεις.
-Γιατί μόνον τότε;
-Γιατί διαστάσεις είναι οι στάσεις του Δία, της νοημοσύνης δηλαδή. Αν δεν είσαι εδώ πού είναι οι διαστάσεις; Είσαι ον αδιάστατο. Πάλι είσαι, αλλά είσαι χωρίς διάσταση. Τη διάσταση σου την επιλέγεις, όπως επιλέγεις το φαγητό σου.
-Όταν δεν μιλάμε μαζί πού είσαι;
-Εσύ όταν δεν μιλάμε μαζί πού είσαι;
-Είμαι με τους φίλους μου, είμαι στο σπίτι μου, είμαι στο χώρο μου…
-Και εγώ εκεί είμαι!
-Πού είναι το δικό σου σπίτι, το δικό σου κρεβάτι;
-Το δικό σου πού είναι; Εκεί είναι και το δικό μου!
-Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι μένεις στο σημείο που μένω;
-Εσύ θέλεις να πεις ότι τώρα συζητάμε, αν ήδη δεν συμβαίνει αυτό;

Αν δεν έμενε δηλαδή στο σημείο όπου ήμουν, πώς θα συζητούσαμε και πώς θα μπορούσε να έρθει….

-Ποτέ δεν μπορείς να πας κάπου όπου δεν είσαι! Αν δεν ήμουν εδώ, δεν θα μπορούσα να έρθω πουθενά.
-Μα, θεωρητικά, πρέπει να είσαι πλάσμα άλλης διάστασης!
-Πρώτον δεν είμαι πλάσμα.
-Πώς δεν είσαι πλάσμα, εγώ μιλάω με ένα πλάσμα. Μπορεί να μην έχεις υλική μορφή, αλλά είσαι πλάσμα.
-Και ποιος είναι ο πλάστης μου;
-Ο Θεός.
-Και εκείνου ο πλάστης ποιος είναι;
-Ο Θεός δεν έχει πλαστεί από κανέναν, είναι από μόνος του Θεός.
-Και ποιος το λέει αυτό;
-Εγώ το λέω!
-Κανένα εγώ δεν μπορεί να μιλάει με τον Θεό!
-Γιατί το λες αυτό;
-Εσύ πάλι δεν λες ότι ο Θεός έπλασε εσένα;

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον Μέρλιν. Ώσπου να πας από εδώ, εκείνος είχε ήδη πάει και είχε επιστρέψει. Υπήρξε μια περίοδος που η Πηγή ήθελε να του μιλήσει άμεσα. Και της λέω: «Και δεν το κάνεις; Ούτως ή άλλως εδώ είναι!» Και πιάσανε κουβέντα επί δύο ώρες… Μέρλιν σημαίνει μέρα του θεϊκού είναι! Έλειπε μια πέτρα από το δακτυλίδι της και του τη ζήτησε πίσω. Η πρώτη κουβέντα που έκανε με τον Μέρλιν ήταν αυτή: «Θέλω την πέτρα μου πίσω». Της λέει ο Μέρλιν: «Αν είναι πίσω, δεν θα είναι μπρος. Δεν μπορείς να ζητάς με λάθος τρόπο και να παίρνεις το σωστό. Πρέπει να ζητάς με τον σωστό τρόπο. Δεν μπορείς να θέλεις κάτι αν ήδη δεν το έχεις. Πάρε την τώρα μπροστά σου». Και εμφανίστηκε η πέτρα!
Γι’ αυτό την είχε χάσει, γιατί την είχε ζητήσει «πίσω»!

Κι όμως ο Μέρλιν δεν κουράζει. Εκείνο που κουράζει είναι η επανάληψη της ίδιας μορφής σκέψης. Αυτή η μορφή σκέψης -μη σκέψης δεν κουράζει, γιατί κρατά όλες τις δυνατότητες ανοικτές, ακόμα και τη λογική. Και η παράλογη λογική και η λογική λογική και η άλογη λογική και η υπέρλογη λογική και η υπόλογη λογική και η αντίλογη λογική και η σύλλογη λογική και η διαλογική και η υπερβατική λογική είναι ανοικτές! Κάθε μορφή λογικής και μη λογικής είναι εδώ. Το ωραίο είναι να είσαι λογικός όντας συγχρόνως τρελός! Αυτό είναι ένα θαύμα. Γιατί τι να το κάνω να τρελαθείς; Αυτό δεν το θέλω. Εγώ θέλω να είσαι τρελός και λογικός ταυτόχρονα. Αφού μπορείς να μιλάς με τους λογικούς λογικά, με τους τρελούς τρελά. Και δεν θα λες τίποτα με κανέναν!

-Τι συμβαίνει;
-Χάνομαι, η ζωή μου σβήνει, τελειώνω, τέλος.
Βγάζει ο Μέρλιν από το ραβδί του μια λάμψη και με χτυπάει στο κέντρο μου. Πώς πατάς ένα κουμπί και ανοίγει το φως και όλα γίνονται εντάξει ακαριαία, ούτε ένα λεπτό δεν πέρασε, κάνω έτσι και ήταν όλα στη θέση τους και ταυτόχρονα είχε «ξεχειλώσει» και το μυαλό μου. Από την καλύβα βρέθηκα στα ανάκτορα. Και μου είπαν πως είναι και δικά μου!
-Τι έγινε;
-Απολύτως τίποτα! Ήμουν το τελευταίο σου καταφύγιο, πριν εμφανιστώ για την εκπαίδευσή σου. Ήμουν το πρώτο και το τελευταίο σου καταφύγιο για να σε επαναφέρω. Η εκπαίδευσή σου δεν ήταν όλα αυτά που συζητήσαμε, ήταν η στιγμή αυτή!

Ένας Μάγος πάντοτε βλέπει εκείνο που αγνοεί.

Μετά ήρθε ο Τάι Φο;

Εκείνος είναι ο Ραφαήλ σε άλλη έκδοση. Το φως το αποκαλυπτόμενο στο νου. Ο Τάι Φο, το φως του Ταό και ο Ραφαήλ, ένα πρόσωπο είναι. Δεν υπάρχει «μετά». Ο δάσκαλος είναι τίτλος, το πόσους δάσκαλους είχες δεν αναιρεί τον τίτλο του ενός. Μέρλιν, Τάι Φο, Ραφαήλ είναι ο τίτλος ενός Όντος, είναι λίγο μεγάλο βέβαια! Ο Τάι Φο, η πηγή του Φωτός, ήταν ένας από τους δασκάλους μου, τους δασκάλους όλων μας. Ήμουν εκεί για σας! Η «μέρα του λύνω» είναι ο Μέρλιν! Μετά από αυτά τι να σου πουν οι Σχολές; Μήπως δεν τις περιηγηθήκαμε όλες για να τις γνωρίσουμε με την Πηγή; Χώρια τα λεφτά που δώσαμε!

Τι άλλαξε;

Μην πάψεις ποτέ να είσαι ο εαυτός σου, όπως ήσουν. Δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα! Γιατί αν αλλάξει κάτι, σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ποτέ. Καθόλου δεν πρέπει να αλλάξεις. Διεύρυνση δεν σημαίνει κατάργηση της προηγούμενης κατάστασης. Διεύρυνση σημαίνει δημιουργώ έναν μεγαλύτερο κήπο. Θα σας πω τώρα πώς προσεύχομαι στον Πατέρα μου και πώς Εκείνος μου απαντάει μέσα από τραγούδια… Είναι απίστευτο τι λόγια λέγονται και στα πιο απλοϊκά, φαινομενικά, τραγούδια, λαϊκά και άλλα. Ο άνθρωπος νομίζει ότι τα γράφει για τον έρωτα του, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο διάλογος με την ψυχή του, με τον Θεό.

«Ουρανέ κλάψε απόψε, κλάψε κλάψε για μένα, πού ’μεινα εδώ». Τι ωραιότερη προσευχή! Στον Ουρανό απευθύνεται, κάπου ξέμεινε αυτός, σε κάποια διάσταση, και του λέει να κλάψει γι’ αυτόν.
Όταν ο Μέρλιν μου ξεκλείδωσε μερικά τραγούδια, έμεινα άφωνος. Εγώ νόμιζα ότι τα τραγούδια τα έγραφαν οι άνθρωποι για τους ανθρώπους, δεν ήξερα ότι ο Θεός τα έγραφε για τους ανθρώπους! Μου λέει ο Μέρλιν:
-Από ποια μεριά τα κοιτάς;
-Τα απευθύνει ο ερωτευμένος στον έρωτα του.
-Όχι, για φαντάσου ότι ο Θεός είναι ο ερωτευμένος και τα απευθύνει αυτά σε σένα.
-Για στάσου, τώρα αλλάζουν τα πράγματα, γιατί άλλο να τα κατανοώ ως λόγια του ερωτευμένου για τον απέναντι…
-Μα και ο ερωτευμένος τον Θεό βλέπει στον απέναντι του άνθρωπο, μόνο που δεν το ξέρει! Αλλιώς λες σε κάποιον πως ο ήλιος βγαίνει μες τα μάτια του, δηλαδή ο Θεός; Αν δεν είχες μάτια, δεν θα υπήρχε ήλιος. Για σένα μπορεί να υπήρχε η ζέστη, αλλά τον ίδιο δεν θα τον έβλεπες.

«Να σ’ αγαπώ ήντα’ θελα…», γιατί άμα αγαπάς διαιρείσαι! Πολύ ωραίο και αυτό. «Αχ αυτός ο αργαλειός πώς με κάνει…» Ο αργαλειός είναι ο νους! «Ο πραματευτής, κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλικά πολλών λογιών…» Όλα αυτά που σκέφτεσαι, τέτοια είναι! Να ράβεις και να μπαλώνεις την πραγματικότητά σου. Όπου κοιτάξεις είναι ωραία! Γιατί έγραψε ο Θεός τα τραγούδια; Άγγελοι έδωσαν τη μουσική στους ανθρώπους. Τη μουσική τη δημιούργησαν άγγελοι. Η μουσική δεν υπήρχε μέσα στον άνθρωπο. Υπάρχει ο άγγελος της μουσικής! Θα είχε τρελαθεί ο άνθρωπος χωρίς τη μουσική! Η νότα είναι ο θεός Ατόν! Τι μηνύματα παίρνουμε μέσα από τα τραγούδια! Συνεχώς! Από όλα τα είδη της μουσικής: κλασικής, λαϊκής, ελαφράς, σύγχρονης. Από όλα! Εγώ, ας πούμε, που μου αρέσουν τα λαϊκά τραγούδια, το τι έχω δει μέσα από αυτά: «Πού να είσαι τώρα, τη ζωή μου παίρνεις, σε ποια χέρια γέρνεις ν’ αποκοιμηθείς…» Να σε φωνάζει ο Θεός! Οι εκκλησίες έχουν μόνο την παράκληση του ανθρώπου προς τον Θεό. Τα λαϊκά τραγούδια έχουν την παράκληση του Θεού προς τον άνθρωπο. «Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια…»
Ο Θεός δεν φωνάζει στη θαλάσσια πραγματικότητα μας;
«Θάλασσα, τους θαλασσινούς τι τους θαλασσοδέρνεις, θαλασσάκι μου».

Στα λαϊκά τραγούδια ακούς τι λέει ο Θεός για τον άνθρωπο. Έτσι συμπληρώνουν την Εκκλησία! Λέω του Πατέρα μου πολλές φορές να μου αφιερώσει κανένα τραγουδάκι. Και το κάνει! Αν κάτι δεν μου αρέσει, μου λέει: «Πλάκα σου έκανα, πήγαινε στο επόμενο». Να κρατάς δηλαδή ό,τι σου αρέσει! Αν κάτι σου αρέσει σημαίνει: «άρρητο Εσύ!» Η ελληνική γλώσσα έχει για κάθε λέξη πολλά επίπεδα ερμηνείας. Σε κάθε περίπτωση η ερμηνεία είναι και έρημος και μνεία! Ό,τι λέει ένα λαϊκό άσμα είναι το ίδιο με ό,τι λέγεται με άλλον τρόπο μέσα από τις θεολογίες, το ίδιο με ό,τι λέμε εδώ, το ίδιο με ό,τι μας λέει μια μαργαρίτα, το ίδιο πράγμα που λέει ο ουρανός, το ίδιο πράγμα με αυτό που δεν λέει τίποτα, το ίδιο πράγμα με αυτό που λέει τα πάντα. Ό,τι δεις, αν το δεις, από όπου κι αν το δεις, λέει το ίδιο πράγμα. Τα τραγούδια, οι θεωρίες, οι φιλοσοφίες, η ίδια η Γη, λένε το ίδιο πράγμα. Όταν ο οφθαλμός είναι απλός, όλο το σώμα είναι υγιές, όλα είναι σωστά.
Να, εμένα ο Μέρλιν μου έδωσε σπρωξιά. Τι σπρωξιά δηλαδή… Τώρα όλα δίνονται ευγενικά. Παλαιότερα όμως…
Θα ακούτε τα τραγούδια από εδώ και στο εξής και θα βρίσκετε άλλο νόημα. Μην προσπαθήσετε όμως να τα εξηγήσετε στους άλλους. Κατανοήστε το μήνυμα τους εσείς. Όταν πας να εξηγήσεις κάτι στον άλλο, νομίζει πως πας να ηγηθείς πάνω του έξι φορές!

(Γέλια)

Κανείς δεν θέλει να νιώθει ότι ηγείσαι πάνω του. Σκέψου, αν οι λέξεις έχουν τόσα πολλά επίπεδα ερμηνείας, τότε όταν το συνειδητό μέρος του νου λέει «ναι», γιατί ένα άλλο μέρος του να μη λέει «όχι;» Όταν κάτι το κατανοείς π.χ. ως καλό, ένα άλλο μέρος του νου σου γιατί να μη φοβάται για το καλό που κατάλαβες; Λες: «Δόξα τω Θεώ είμαι καλά», και αμέσως φοβάσαι μήπως σε λίγο δεν θα είσαι καλά.
Το αύριο ας φροντίσει τον εαυτό του. Θα σας πω τώρα μια ωραία εργασία που μπορείτε να κάνετε. Εγώ την είχα κάνει. Να ζήσεις με τη φαντασία σου ένα κηρύκειο να γυρνάει στον τοίχο και να ανοίγει τον τοίχο. Μετά να κατεβαίνει ο Ερμής και να δεις ένα αστέρι να έρχεται μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Μόλις τα ξανανοίξεις αντί για αστέρι να δεις πλέον τον ίδιο τον Ερμή. Να ακουμπήσεις στον ώμο του, και εκείνος να αρχίσει να πετάει ψηλά, να σε πάει στον Όλυμπο. Να περάσεις από πεδιάδες, να δεις τον Δία που πεθαίνει, γιατί δεν τον πιστεύει πια ο κόσμος, να ακουμπήσεις το χέρι σου στο χέρι του να πάρει ζωή, και να σου κάνει περιήγηση σε όλους τους θεούς του Ολύμπου για να πάρεις την ευλογία τους. Είναι μια καταπληκτική ατραπός, εντελώς φανταστική. Είναι η φαντασία της πραγματικότητας!
Άμα δεν μ’ αφήσεις, λοιπόν, να γίνω αυτό που πραγματικά είμαι, δεν μπορώ να σε πάω πέρα από αυτά που ζητάς. Μπορώ να σε οδηγήσω ως εκείνα που φανταζόσουν ό,τι μπορείς να φτάσεις. Σε αυτά που δεν φαντάζεσαι όμως δεν μπορώ να σε πάω! Γιατί και η φαντασία σου έχει το όριο της αντίληψής σου…

Ο Μέρλιν-Νέστορας ήταν η πιο εντυπωσιακή μορφή του Μέρλιν…

Του Μέρλιν του έχω μεγάλη υποχρέωση. Τώρα υπάρχουν γέφυρες που περνάμε από πάνω τους, έχουν ανοίξει κάποιες διαδρομές. Πριν γίνει όμως η γέφυρα, χτίζεται. Και όταν είσαι ο εργάτης που χτίζει τη γέφυρα και κατεβαίνεις στα λαγκάδια, μες στα φίδια, μες στα κοτρόνια, μέσα στην αντιθετότητα των σκέψεων… Τώρα μου φαίνονται ασήμαντα και γελοία αυτά που λέμε, να φυσήξει άνεμος και να τα πάρει, τίποτα δεν είναι, όμως παλιά μου φαινόντουσαν ασήκωτα, σοβαρά και περισπούδαστα. Και κάποτε, κάτω από το φόρτο του ασήκωτου, λύγισα! Ένιωσα να διαλύεται η νοημοσύνη μου, όλη μου η σύνθεση ως άτομο, ως προσωπικότητα -μην κοιτάς τώρα που περνάμε πάνω από τη γέφυρα-, και λύγισα. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή αφού ήδη είχα συναντήσει τον Μέρλιν, είχα εκπαιδευτεί κ.λπ., η νοημοσύνη μου κατέρρευσε. Είναι σαν να βάλεις πάνω σε ένα τραπέζι πεντακόσια κιλά, θα σπάσει. Αυτές οι σκέψεις -μην κοιτάς τώρα που τις δίνω με χιούμορ και στις σωστές αναλογίες- για φαντάσου να χιμήξουν μέσα σου! Λύγισα! Και εμφανίζεται ο Μέρλιν. Ήταν τότε που κάτω από το νερό λες και κατέρρευσε ο νους, οι ιδέες συγκρούονταν, έβρισκα εμπρός μου τα αντίθετα, συνεχώς τα αντίθετα, οι κόσμοι πολλαπλασίαζαν τους εαυτούς τους, τα σύμπαντα άνοιγαν δραστηριότητες, γινόταν χαμός! Ήταν σαν σεισμός, όλα κουνιόντουσαν. Και ακούω ένα ντουπντουπ, και κάνω έτσι και τον βλέπω, αιθερικά βέβαια, σαν φως! Με οδήγησε στο αποκορύφωμα εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό όλα αυτά μου φαίνονται τώρα αστεία, μπορώ να τα δέσω, να τα βάλω στις αναλογίες τους κ.λπ.

Αυτά που ακούμε στα παραμύθια πως βγαίνει η νεράιδα με το ραβδί της και τα αλλάζει όλα!

Εδώ βγήκε ο νεράιδος! «Εγώ είμαι ο Μέρλιν!»

Συ είπας!

Μπορείς και συ να το πεις! Παντού είναι ο Μέρλιν. Όποιος πει εγώ είμαι ο Μέρλιν, είναι ο Μέρλιν! Σκέψου εκείνον που κάποτε συναντήσαμε με την Πηγή, έναν ταλαίπωρο, ψωρομάγο πέμπτης κατηγορίας, που πήγε να τα βάλει με τον Μέρλιν, τον προ αιώνων Μάγο, αυτόν από τον οποίο απέρρευσε η μαγεία. Το μετά, πήγε να τα βάλει με το πριν! Αν ήταν Μάγος, θα έβλεπε τον Μέρλιν απέναντι του και θα ήξερε τι βλέπει. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, σε μια καφετέρια και κατέρρευσε την ίδια στιγμή.

*

Μέρλιν, ο Μορφέας
Ο δημιουργός των μορφών και των εικόνων
Αν δεν έχεις Μέρλιν, πήγαινε κι αγόρασε έναν!
Έτσι μου είχε πει ο Μέρλιν όταν ήμουν παιδί.

-Τι μπορώ να δώσω και πώς μπορώ ν’ αγοράσω έναν Μέρλιν;
-Μόνο όταν δίνεις πραγματικά σε αγοράζει ο Θεός! Ο Θεός σε αγοράζει, δεν αγοράζεις εσύ τον Θεό! Και γιατί σε αγοράζει ο Θεός, θα ρωτήσεις. Γιατί κατά λάθος «σε πούλησες!»

Συγκινούμαι όταν έρχονται στα μάτια μου οι εικόνες αυτών των διαλόγων με τον Μέρλιν. Κατά λάθος «σε πούλησες» στο ψέμα, τη μικρότητα…

Σε εξαγοράζει δηλαδή.

Άρα ο Θεός σε εξαγόρασε κατά λάθος, αφού εσύ «σε πούλησες». Δεν μπορεί να παρέμβει σε σένα. Μεγάλη μορφή ο Μέρλιν! Θυμάμαι του είχα πει κάποτε:
-Το όνομά σου δεν υπάρχει στην αρχαία Ελλάδα.
-Κάνεις λάθος! Υπάρχω! Είμαι ο Μορφέας, ο δημιουργός των μορφών και των εικόνων.

Και των ονείρων, αφού είναι ο δημιουργός των μορφών, ο κυρίαρχος του Αιθερικού.!

Γιατί είναι ο ύπνος; Για να βγει ο Μέρλιν πάνω από το νου αφού είναι υπό του νου. Υπό του νου είναι ο κορυφαίος νους! Το πρόβλημα είναι μέσα στο νου!

(Γέλια)

Η λέξη ΝΟΥΣ είναι η λέξη ΥΟΝ αντεστραμμένη. ΝΟΥΣ, Υ(Ι)ΟΝ, ΣΙΩΝ, ΣΥ-ΟΝ. Όταν το αντιστρέψεις, ότι εσύ είσαι ον, γίνεσαι περιπατών νους εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω. Αυτή είναι η πραγματικότητα: έρημος άβατη και άνυδρη.
Ρώτησα κάποτε τον Μέρλιν γιατί ο Χριστός ξέρανε την καημένη τη συκιά. Επειδή δεν έκανε καρπούς; Και μου απάντησε:
-Καθετί που δεν δίνει καρπούς έχει καταραστεί τον εαυτό του! Τη λέξη συκή πώς την ακούς; Εσύ εκεί! Δηλαδή, δεν είσαι εδώ.

Μου έλεγε τέτοια αστεία, γιατί ήμουν και παιδί. Είχαν όμως σοφία. Μπορεί να ακούγονται ως σχήματα λόγου, αλλά έχουν την αξία τους. Ο Χριστός είπε: «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω». Γιατί άραγε να το πει αυτό; Μήπως υπάρχει κανείς που δεν έχει αυτιά για να ακούει; Ο Χριστός δεν είπε να ακούς, είπε: «Ακουέτω».

*

Ο νους ως εικόνα
Ο μη νους γεννά προεικόνες
Εσύ ο Μέρλιν, εμείς ο Στέλιος
Στα λατινικά altus σημαίνει βαθύ και υψηλό. Η ίδια λέξη! Το αναφέρει και ο Φρόιντ.

Το υψηλό και το βαθύ είναι το ίδιο πράγμα. Δεν διαχωρίζεται ο Δημιουργός από τη Δημιουργία Του. Το ύψος του βάθους! Είναι το ίδιο πράγμα. Ταύτιση: «Εγώ είμαι ο Μέρλιν». Κατόπιν ο Μέρλιν δεν ξαναμίλησε! Ο δικέφαλος αετός γίνεται μονοκέφαλος!

Οι συνομιλίες με τον Μέρλιν μια ανιστόρητη ιστορία! Οι διάλογοι μαζί του ήταν λόγοι του Δία! Ο Μέρλιν ήρθε γιατί ήταν εδώ! Δεν θα μπορούσε να έρθει από κάπου. Μου είχε πει:
-Ήρθα από την περιοχή από την οποία δεν μπορεί να έρθει κανείς, γιατί σε εκείνη την περιοχή τα πάντα είναι!

Αλλά τότε δεν ήμουν, ήταν ακατανόητο αυτό που έλεγε! Τώρα είναι κατανοητό. Και έψαχνα με το νου μου να βρω ποια είναι η περιοχή όπου τα πάντα είναι, και αφού τα πάντα είναι πώς ήρθε; Όταν έφευγε μου είπε:
-Τώρα φεύγω για να μπορέσω να είμαι.
-Μη φεύγεις, να μιλήσουμε λίγο ακόμη…
-Κάθε φορά που μου ζητάς να μιλήσω, «μη-λύσω», δεν λύνεσαι! Γιατί την ώρα πού μιλάς δεν είσαι ολόκληρος.
-Δηλαδή κάθε φορά που έρχεσαι δεν είμαι ολόκληρος;
-Όχι, αν ήσουν ολόκληρος, δεν θα χρειαζόταν να έρθω! Γιατί είμαι από την περιοχή όπου τα πάντα είναι.

Γι’ αυτό ήταν ο μεγαλύτερος Μάγος! «Με-άγω», αυτό που σε οδηγεί είναι ο Μάγος. Ουσιαστικά ο Μάγος δεν έρχεται από κάπου. Εδώ είναι πάντοτε!

-Είσαι πολύ ωραίος! Όταν δεν μιλάμε πού πας;

Θα είναι, σκεφτόμουν, σε μια διάσταση, μια λάμψη, κάπου…

-Στο πουθενά, παντού!

Κάπου δεν θα έπρεπε να μένει, κάπου στο νου, στη σκέψη
μου, μια εικόνα δική μου, μια αναλαμπή από κάποια άλλη διάσταση;

-Τι τρως;
-Ό,τι τρως.
-Τι πίνεις;
-Ό,τι πίνεις!
-Κοιμάσαι;

Αθώες ερωτήσεις, αλλά τις εννοούσα.

-Εσύ κοιμάσαι;
-Τα βράδια.
-Μάλλον δεν είναι έτσι γιατί το βράδυ είναι κάτι που το φτιάχνεις εσύ, δεν μπορείς να κοιμάσαι όταν φτιάχνεις πράγματα. Όταν κοιμάσαι, μπαίνεις σε μια κατάσταση οριζόντια. Ο ύπνος δεν είναι μια κατάσταση μη λειτουργίας αλλά μια άλλης μορφής λειτουργία που ξεκουράζει την πρώτη λειτουργία.
-Ξύπνιο ονομάζουμε μια μορφή λειτουργίας που γίνεται κατακόρυφα, και ύπνο ονομάζουμε μια λειτουργία που γίνεται οριζόντια.

Μια σύμβαση είναι κι αυτό: εμείς έχουμε αποφασίσει να τα λέμε έτσι.

-Από τι είσαι φτιαγμένος Μέρλιν; Γιατί δεν σε βλέπω με τα φυσικά μου μάτια;
-Γιατί δεν έχεις φυσικά μάτια, γιατί τα μάτια σου είναι αφύσικα!
-Kαι τα δικά σου μάτια που δεν υπάρχουν είναι φυσικά; Aφού θεωρητικά και εσύ βλέπεις…
Καθόταν απέναντι μου και μιλούσαμε, πάνω στην πέτρα καθόμουν εγώ και υποτίθεται ότι ήταν εκεί. Μου λέει:

-Tώρα σε κοιτάω;
-Mε κοιτάς.
-Επειδή το θέλεις!
-Εντάξει, εσύ δεν θέλεις να με κοιτάς;
-Aν δεν το θέλεις εσύ, όχι.

Γιατί αν δεν το ήθελα, δεν θα υπήρχε!

-Δηλαδή είσαι η ίδια μου η θέληση.
-Δεν έχεις θέληση!
-Πώς δεν έχω θέληση; Τώρα μου είπες ότι θέλω και είσαι εκεί και με κοιτάς!
-Το θέλεις επειδή το θέλω! Εγώ είμαι η θέληση που θέλεις.
-Αυτό πώς γίνεται;
-Γίνεται! Όταν φαινομενικά εσύ γίνεσαι δύο: γίνομαι εγώ η θέληση που θέλει να θέλει, και εσύ γίνεσαι αυτό που τα παρατηρεί: να θέλει τη θέληση… Γι’ αυτό, αν δεν ήμουν εγώ, θα πέθαινες, αν δεν ήσουν εσύ, θα πέθαινα!

Σχιζοειδής κατάσταση!

Φαινομενικά!

-Δηλαδή εννοείς ότι είμαστε το ίδιο πράγμα;
-Είμαστε το ίδιο διαφορετικό πράγμα!
-Κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο.

Τώρα είμαστε σε αυτό το επίπεδο και μιλάμε, όταν είσαι όμως σε άλλο επίπεδο, το μυαλό σου γίνεται κολυμπήθρα, δεν αντέχεις. Μου έλεγε κάποιες φορές:
-Να έρθω;
-Έλα.
-Δεν ρώτησα για να πάρω την άδεια σου.
-Τότε γιατί με ρωτάς;
-Δεν επιτρέπεται να έρθω χωρίς την άδεια σου.
-Αφού δεν με ρώτησες για να την πάρεις, αλλά δεν επιτρέπεται να μην την πάρεις, τι γίνεται;
-Δεν γίνεται τίποτα!
Καταλαβαίνεις τώρα; «Με» έπαιξε ένα παιχνίδι που δεν μπορώ να «με» παίξω εγώ με το μυαλό μου. Πρέπει να «σε» παίξει… Με λυπόταν κιόλας! Με λυπόταν γιατί ήταν αλύπητος!
Έπινα καφέ και ερχόταν, έλεγε:

-Να έρθω;
-Εδώ είσαι;
-Σωστά! Για ποιο λόγο είμαι εδώ;

Toυ απάντησα εκατό φορές λάθος και μια φορά του είπα:

-Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι εδώ, απλώς είσαι!
-Σωστά!
-Είδες τώρα ότι τα λέω όλα σωστά;
-Ναι, γιατί πατάς πάνω στο λάθος!

Ποτέ δεν έβρισκες άκρη μαζί του, δεν είχε άκρες.

-Μαζί σου άνθρωπος δεν βγάζει άκρη!
-Αν εύρισκες άκρη με μένα, θα ήμουν βαρετός.

Το όριο του Μέρλιν ήταν η αρχή ενός καινούριου Μέρλιν, ο οποίος γινόταν εξυπνότερος από τον προηγούμενο, γιατί από πάντα ήταν! Μόλις έσπαγες το φράγμα ενός έξυπνου Μέρλιν, εμφανιζόταν ο αμέσως εξυπνότερος! Και μόλις έσπαγες το φράγμα του εξυπνότερου, εμφανιζόταν ο αμέσως εξυπνότερος. Δηλαδή, ο Μέρλιν που γνώρισα δεν ήταν ένας. Κάτω από το όνομα Μέρλιν, ήταν πολλές διαδοχικές επεκτάσεις της ίδιας Δύναμης.

Μια μέρα, ήμουν στο σιντριβάνι στην Αγία Παρασκευή, νά’ σου και έρχεται.

-Καλώς τον, που ήσουν χτες;
-Πες μου πού είσαι εσύ, στο χτες ή στο σήμερα;
-Μπορώ να θυμάμαι το χτες και μπορώ να πηγαίνω στο σήμερα.
-Το χτες το θυμάσαι μέσα στο σήμερα! Δεν έχεις άλλο χώρο για να θυμηθείς το χτες, άρα γιατί μου λες «καλώς τον», αφού δεν έφυγα ποτέ!

Ήταν παρών μέσα σ’ αυτό που σκεφτόμουν!

-Αύριο θα σε φτιάξω, μου λέει.

Και έρχεται το αύριο. Λέω αυτή τη φορά δεν θα του πω «καλώς τον». Ας εμφανιστεί, και θα τον περιφρονήσω, θα τον αγνοήσω. Και ενώ νιώθω την παρουσία του, δεν δίνω σημασία, αλλά την αισθάνομαι να μου λέει:

-Εκείνο που αισθάνεσαι χωρίς να παρατηρείς είναι πιο αληθινό από εκείνο που παρατηρείς για να αισθανθείς, επειδή ταυτίζεται πιο πολύ μαζί σου! Τώρα που δεν με παρατηρείς, είμαστε πιο κοντά από όσο όταν θέλεις να με παρατηρείς σαν, κάτι δίπλα σου ή απέναντι σου. Θέλεις να μιλήσουμε;
-Όχι! Για να μην το λύσουμε;
-Για να δούμε πού είναι δεμένο!

Μιλάς για να δεις πού είσαι δεμένος! Όταν μιλάς, απλώς κοιτάς, κατά τον Μέρλιν, τα δεσμά σου! Ε και μετά πήγαινε, περπάτα! Είχα βγάλει πάντως τα απωθημένα μου…

-Άντε να τα εξηγήσεις τώρα σε κάποιον άλλον!

-«Μη-λύσε μας!» Μίλησέ μας!

Αν θυμάμαι αυτά που θυμάται, ζω αυτά που ζει, δεν ζω αυτά που δεν ζει… θυμάμαι αυτό που δεν ήμουν για να γίνω αυτό που είμαι, κατάλαβες; Γιατί και είσαι και δεν είσαι! Αυτό ισχύει για όλους. Μέρλιν είναι η μέρα του Έλ-λ-ην, η ημέρα του θεϊκού είναι, ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στο Νου. Είναι ο Ραφαήλ! Δεν μιλάμε για πρόσωπο, γιατί εκεί μπορεί να γίνει παρανόηση. Αν είσαι ως πρόσωπο, δεν έχεις υπερβεί τον απρόσωπο παράγοντα του περιορισμού και τότε χλευάζεις τον εαυτό σου αν πεις είμαι ο Μέρλιν, είμαι ο Ραφαήλ. Αυτόματα σε καταργεί από τη θέση της αίσθησης του όλου πράγματος και σε περιορίζει. Είναι μεγάλη βλακεία να πεις είμαι ο Μέρλιν, είμαι ο Ραφαήλ. Μπορείς να πεις είμαι μέρος του Μέρλιν όπως είσαι και εσύ, είμαι μέρος του Ραφαήλ όπως είσαι και εσύ, αλλά δεν μπορείς να πεις είμαι ο Μέρλιν, είμαι ο Ραφαήλ. Γιατί άμα εγώ είμαι ο Μέρλιν ή ο Ραφαήλ, τότε εσύ τι είσαι; Αν δεν είσαι εσύ ο Μέρλιν ή ο Ραφαήλ σε σχέση με τι προσδιορίζομαι; Χάνεται η δύναμη του προσδιορισμού αν δεν είσαι και εσύ Αυτό. Και κανένας δυνατός δεν γίνεται δυνατός, αν δεν είναι αδύνατος. Η αδυναμία είναι να μην είσαι εσύ το όλο πράγμα, αφού είμαστε όλοι το όλο πράγμα. Αυτή η αδυναμία σε κάνει δυνατό, αυτή η αδυναμία είναι η δύναμή σου, διότι είναι η παραδοχή ότι όλα είναι Αυτός, και δεν διαχωρίζεσαι. Πάντως ακόμα και ως εικονική πραγματικότητα ο Μέρλιν ωραίος ήταν! Βεβαίως και να πεις εγώ είμαι ο Μέρλιν, δεν το εννοείς γιατί κανένα εγώ δεν είναι ο Μέρλιν. Ο Μέρλιν δεν έχει εγώ αφού έχει και εσύ. Όταν λέω εγώ είμαι ο Μέρλιν, εννοώ ότι είμαι τη στιγμή που και εσύ θέλεις να είσαι ο Μέρλιν. Αν δεν δεχτείς να είσαι και εσύ, δεν μπορώ να είμαι ο Μέρλιν! Πρώτον γιατί δεν θα με ανα-γνωρίσεις, και δεύτερον σε σχέση με τι θα αναγνωριστώ; Αν εσύ όμως μπορείς να με αναγνωρίσεις ως Μέρλιν ,σημαίνει ότι είσαι Μέρλιν και ξέρεις τι είναι ο Μέρλιν. Αν πάλι δεν ξέρεις τι είναι Μέρλιν, και να με αναγνωρίσεις τι έγινε;

Δεν τελειώνουν όλα εκεί, στην αναγνώριση;

Βρε μανία με το να τελειώνουν όλα! Γιατί αυτή η εμμονή στο να τελειώσει το ατελείωτο; Είναι μια εμμονή αυτό. Γιατί να τελειώσει κάτι το οποίο μπορεί να εξελίσσεται συνέχεια; Να αρχίσει! Η αρχή ενέχει και το τέλος, αλλά γιατί να μην επεκτεινόμαστε πέρα από αυτό; Έτσι κι αλλιώς το κάνουμε. Δεν χρειάζεται ούτε καν να αναγνωριστούμε. Άλλωστε τι γίνεται αν κάποιος σε αναγνωρίσει ή δεν σε αναγνωρίσει; Αφού αυτός ο κάποιος δεν είναι κάτι διαφορετικό από σένα. Στο κάτω κάτω εσύ που δεν με αναγνωρίζεις είσαι εσύ που είσαι ο εαυτός μου. Και εμένα, είτε με αναγνωρίζεις είτε όχι, δεν με ενδιαφέρει. Για μένα εσύ έχεις αναγνωριστεί ως εαυτός! Οπότε δεν μπορώ να απορρίψω τη διάθεση σου να μη με αναγνωρίσεις. Είναι σαν να απορρίπτω τον εαυτό μου, και δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μπορείς να διατηρείς όποια άποψη θέλεις. Έλεγα του Μέρλιν:
-Πώς θα πείσουμε τους ανθρώπους για το φως, να μάθουν όλα αυτά και να πειστούν…

Γούρλωνε τα μάτια του και με κοίταζε.
-Γιατί το ρωτάς αυτό;
-Μα δεν πρέπει να επεκταθούν, να γνωρίσουν την αντίληψη πέρα από την αντίληψη, τη γνώση πέρα από τη γνώση, την ύπαρξη πέρα από την ύπαρξη, να βιώσουν τη στιγμή της στιγμής τους;
-Γιατί το θέλεις αυτό;
-Για την αδελφή μου, τη μάνα μου, τους φίλους μου…
Έκανε έτσι το κεφάλι του -γιατί έκανε και κινήσεις, είχα και εικόνες live…

-Εκείνοι τους οποίους ονομάζεις εαυτούς το θέλουν αυτή τη στιγμή εκείνο που ονομάζεις Αυτό; Δεν το θέλουν γιατί δεν το ξέρουν. Αν μάθουν αυτή την επέκταση, και το τέλειο του φωτός θα το θελήσουν. Κανείς δεν μπορεί να εξαγοράσει το εξαγορασμένο, έχει δικαίωμα για όσο δεν το θέλει να μην το θέλει, να μην το βλέπει ή να μην το επιθυμεί.

-Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τις εικόνες γύρω σου να είναι πληρέστερες;
-Η εικόνα που βλέπει τις εικόνες να είναι πλήρης! Τότε η εικόνα θα πληρώνεται, αφού εσύ θα είσαι πλήρης.
Αν εσύ είσαι πλήρης, η πληρότητά σου τα έχει κάνει όλα! Με το που ξυπνάς, έχουν γίνει όλα. Όταν ξυπνά ένας Βούδας, ξυπνά όποιον και να συναντήσει, θα τον φωτίσει, γιατί ο ίδιος έχει φωτίσει την εικόνα του. Και όταν σταθεί κανείς δίπλα σε μια φωτεινή εικόνα, λόγω του φαινομένου του αντηχείου, και αυτή δονείται και πάλλεται στο ίδιο φως. Ένας Βούδας, όπου κι αν είναι, φωτίζει! Ένα φωτιστικό δεν ανάβει επειδή πρέπει να ανάψει. Κάποιος πατάει το κουμπί και ανάβει. Δεν ξέρει αν πρέπει ή δεν πρέπει, απλώς κάνει τη δουλειά του. Αν του πουν να σβήσει, σβήνει. Αν του πουν άναψε, ανάβει. Ένα φωτιστικό δεν έχει πρόβλημα να είναι ή να μην είναι φωτιστικό! Μπορεί να εκτελέσει και τις δύο λειτουργίες χωρίς να προβληματίζεται. Ένας Βούδας δεν έχει ανάγκη να είναι ό, τι είναι, αλλά δεν έχει ανάγκη και να μην είναι! Οπότε το αν είναι ή δεν είναι εξαρτάται από το αν εσύ τον ανάψεις ή όχι. Είπα, λοιπόν, στον Μέρλιν:
-Καλά, που ήσουν τόσην ώρα που σε είχα ανάγκη και σε φώναζα;
-Δεν μπορείς να έχεις δύο ανάγκες. Ή εγώ θα είμαι η ανάγκη σου ή η ανάγκη των αναγκών σου!

Γι’ αυτό δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε. Είχα διχαστεί, είχα δύο ανάγκες: την ανάγκη της ανάγκης του Μέρλιν και την ανάγκη να κατανοήσω την αδικία. Αλλά αυτά τα είχα διχάσει μέσα μου. Και μου λέει:

-Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό και να μην είμαι παρών. Τώρα που σού ’φυγε η ανάγκη για το ότι αδικήθηκες, εμφανίστηκα.
-Δηλαδή τι θέλεις να πεις, ότι η ανάγκη που σε φώναζα ήσουν εσύ;
-Φυσικά! Δεν μπορείς να έχεις δύο ανάγκες.

Δηλαδή αυτή η πολλαπλότητα των αναγκών είναι ψευδαισθητική. Μία είναι η ανάγκη, δεν είναι πολλές. Κατάλαβες τι γινόταν; Γι’ αυτό δεν μπορούσε να έρθει! Επειδή είχε γίνει ανάγκη λόγω της αδικίας που μου είχαν κάνει. Είχε υπάρξει διαίρεση, και ο Μέρλιν δεν είναι διαιρεμένος, είναι πλήρης. Μέσα στη διαίρεση, λοιπόν, δεν μπορούσε να έρθει εφόσον τον είχα διαιρέσει στη μορφή της ανάγκης της αδικίας που είχα υποστεί.

-Εγώ σε φώναζα τόση ώρα που σε είχα ανάγκη και έρχεσαι τώρα που ηρέμησα;
-Έλα τώρα να συζητήσουμε για την αδικία!
-Έγινε τό και τό και τις έφαγα.
-Γιατί να είναι άδικο αυτό;
-Επειδή τιμωρήθηκα για κάτι που δεν έκανα.
-Δεν το έκανε άλλος!
Το αίσθημα της αδικίας ήταν δική μου δυσκολία να συνειδητοποιήσω το γεγονός. Η μη διαίρεση με έσωσε και στο θάνατο! Θυμάσαι εκεί μέσα στο ντους όταν λύγισα και ένιωθα το μυαλό μου να λιώνει; Είχαν λιώσει όλα, το μόνο που έμενε ήταν ο Μέρλιν! Και τι κάνει; Κατά την αντίληψή μου βέβαια, γιατί το τι έγινε σε κοσμικό επίπεδο είναι μια άλλη ιστορία. Έγινε μια περιστροφή, ο ίδιος περιστρεφόταν τόσο που έγινε καθαρή ενέργεια και αποκαταστάθηκε ο εγκέφαλος που υποτίθεται ότι έλιωνε. Δεν είχε πάθει τίποτα, έτσι φαινόταν σε εμένα. Εκείνο όμως που δεν μπορούσε να μπει σε τάξη αποκαταστάθηκε. Τον είχα ρωτήσει:
-Τι έγινε και τακτοποιήθηκε το όλο πράγμα; Από πού εκπήγασε όλη αυτή η ενέργεια;
-Στη δική σας θρησκεία το ονομάζετε Ανάσταση!

Δηλαδή πέθανα, δεν το άντεξα! Ένιωθα όλα τα αρχεία να εισβάλλουν στο νου, και ο νους να λειτουργεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι όμως να του φεύγουν. Και κάποια στιγμή ακινητοποιήθηκε! Ήταν το τέλος. Έκανε γρήγορα, αλλά κάποια στιγμή κουράστηκε με όλες αυτές τις αντιθέσεις. Και την ώρα που ακινητοποιείται, καταρρέει, και είπα πως τώρα ούτε λογικά μπορώ να σκεφτώ. Καταλάβαινα πως κάτι εξανεμίζεται… Για να χάσω εγώ τη λογική μου είναι πολύ δύσκολο! Ένιωθα να εξανεμίζεται η υπόστασή μου. Όλα. Έμεινε μόνο μια λέξη και δεν βγήκε λέξη. Και όταν του είπα:
-Καλά αφού ο νους είχε καταρρεύσει από πού ήρθες;
-Πριν γίνει ο νους σου νους, εγώ είμαι!

Ήρθε από το σημείο που παράγει ο νους νου.

-Γι’ αυτό είδες αυτόν το στροβιλισμό.
Άρχισε πάλι να ξαναδημιουργεί το νου ως νου, ως εγκέφαλο. Εκείνος ο στροβιλισμός ήταν η ανασύνταξη του ήδη πεθαμένου νου. Γιατί αυτός έφτιαξε τον πρώτο νου, αυτός και τον αναβάθμισε! Όλα τακτοποιήθηκαν. Αυτή τη στιγμή είμαστε έξω από το χρόνο. Δεν είμαι εδώ! Κράτησα τις μνήμες του χρόνου, ό,τι ήμουν ή δεν ήμουν ως οντότητα, να τις προβάλω μέσα σ’ αυτό το καινούργιο… Μόνο και μόνο για τη χαρά του να κάθομαι έτσι για ένα δευτερόλεπτο! Ενώ είμαστε το ίδιο πράγμα, για να αγγιχτούμε για ένα δευτερόλεπτο, για τη χαρά της στιγμής.

-Στο εξής θα με καλείς και θα έρχομαι, αλλά πάντοτε θα είμαι μια ζωντανή παραίσθηση της ίδιας σου της αίσθησης.

Εκείνη τη στιγμή το νερό σταμάτησε να τρέχει στο μπάνιο, το φως σταμάτησε να φωτίζει για δευτερόλεπτα…

Όσο σε άκουγα να μιλάς ταυτίστηκα εντελώς με σένα ως προς τον Μέρλιν! Είναι ακριβώς αυτό που ζω μαζί σου. Αυτή η ταύτιση είναι η μόνη μου βεβαιότητα! Για τίποτε άλλο δεν είμαι βέβαιη. Ευτυχώς!

Το πράγμα δεν παίζεται εδώ! Η μεγαλύτερη γνώση του ανθρώπου είναι για μας κόκκος άμμου, ένα τιποτένιο τίποτα! Δεν είναι ωραία όμως; Ξέρω τι λες, ωστόσο δεν είναι κατάσταση ταύτισης αλλά συγχρονικότητας. Δεν είχαμε αποταυτιστεί ποτέ! Είναι συγχρονικότητα της στιγμής!

Σαν να περιγράφεις ακριβώς αυτό που μου συμβαίνει σε σχέση με αυτό που εγώ προβάλλω σε σένα!

Ξέρω τι λες! Δεν είναι όμως καταπληκτικός ο Μέρλιν; Εγώ τον έχω κατευχαριστηθεί! Και στο τέλος δεν έμεινε και εγκέφαλος! Λογικά δεν πρέπει να έχει μείνει τίποτα μέσα!

Έγινε σε σένα για να γίνει σε όλους μας!

Δεν το βλέπω έτσι. Έγινε σε όλους μας για να γίνει σε μένα! Δεν μπορώ να διαχωρίσω το σε σένα από το σε μένα.

Και έτσι να το πεις το ίδιο είναι!

Πάντα με συγκινεί το προσωπικό μου παραμύθι, ο Μέρλιν! Πολύ αγαπημένος. Καλός ο Ραφαήλ, αλλά πάντα αγαπάς το δάσκαλο του Δημοτικού. Έπειτα, αυτά στα οποία με έβαλε ο Ραφαήλ δεν λέγονται, ενώ του Μέρλιν λέγονται. Του Ραφαήλ δεν μπορώ να τα πω. Δεν γίνεται να μιλήσω για το επόμενο στάδιο του Μέρλιν ως Ραφαήλ! Στη διάσταση του Ραφαήλ δεν λέγεται τίποτα! Ενώ τον Μέρλιν τον έζησα φυσικά παρά φύση. Όπως ζω εσένα! Δεν ήταν λιγότερο παρών από τους φίλους μου. Περισσότερο ήταν! Έπειτα είχε του κόσμου τα τρυκ: τέτοιος Μάγος ήταν!

Γιατί ως Μέρλιν και όχι ως κάτι άλλο;

Ποιος ξέρει τι υπήρχε κυτταρικά στο μυαλό μου με τον Μέρλιν και το αξιοποίησε… Τον ρώτησα κάποτε:

-Πώς μου μιλάς;
-Με ό,τι πλήκτρα μου δίνεις με το μυαλό σου. Εγώ είμαι ένας τέλειος μουσικός, το μυαλό σου είναι το πιάνο, κούρδισέ το καλά και άστο.

Και τα έσπασε όλα! Η μαγική δουλειά του Μέρλιν δεν περιγράφεται! Η κρυστάλλινη σπηλιά υπάρχει! Είναι ο ίδιος ο νους! Ο άρχοντας του νου μας είναι ο Μέρλιν. Τώρα πες τον όπως θέλεις… Δεν έχει πρόβλημα! Ο άρχοντας του νου είναι ο μη-νους! Αυτός ο μη-νους όταν εκφράζεται ως νους στο πρώτο στάδιο μπορεί να είναι Βούδας, Χριστός, Μέρλιν, Ραφαήλ, στο πρώτο στάδιο. Αλλά ο άρχοντας του νου είναι ο μη-νους. Γιατί δεν μπορεί να βγάλει «εκτός» το νου παρά μόνον ο μη-νους. Αλλιώς ο νους δεν βγαίνει «εκτός»! Και την πραγματικότητα της ψευδαίσθησης αυτής που έχουμε εδώ μου την άφησε ανέγγιχτη! Μου την έδειξε, αλλά δεν την αναίρεσε. Τη θεωρεί χρήσιμη. Γι΄ αυτό λέμε ότι όλα τα άχρηστα πράγματα είναι χρήσιμα, εφόσον βέβαια ξέρεις τι να τα κάνεις!

Η arte povera! Είναι και αυτή μια τέχνη.

Μιλάμε για άχρηστα! Μπορείς το άχρηστο να το κάνεις χρηστό -Χριστό;

Ξημέρωσα! Νιώθω σαν να ξημέρωσε…

Πάντα ο Μέρλιν το κάνει αυτό… Ο εαυτός που είναι εκείνος που δεν είμαι εγώ γιατί είμαι εγώ! Το εγώ, ξέρεις, έχει ένα πρόβλημα, ο Μέρλιν μου το είπε αυτό.

Μόνο ένα;

Λέμε τώρα! Είναι τέλειο επειδή είναι προβληματικό. Να σου πω γιατί το λέει αυτό; Γιατί το εγώ, κατά την άποψή του, έχει παρελθόν. Σε κάποιους, κατά την άποψή τους, έχει και μέλλον. Το μόνο που δεν έχει είναι παρόν! Κινείται μπρος-πίσω, δηλαδή είναι θεϊκά κινούμενο -αν υπάρχει μπρος πίσω-, γιατί χωρίζει μια περιοχή ενός μέτρου και το μισό το λέει παρελθόν και το μισό παρόν και ένα σημείο μέλλον. Αλλά κινείται σε όλη αυτή την περιοχή μες στο παρόν γι’ αυτό είναι θεϊκό. Είναι εκπληκτικό. Το σημείο μηδέν του παρόντος του το εγώ το μετατρέπει ακαριαία σε παρελθόν και μέλλον. Είναι εκπληκτικό! Τη στιγμή που λες «τι είπα πριν;» έχει γίνει παρελθόν. Τη στιγμή που λες «τι θα πω μετά;» είναι ήδη μέλλον. Ονομάζει τον εαυτό του παρόντος παρελθόν όταν κοιτάζει πίσω, και τον εαυτό του παρόντος μέλλον όταν κοιτάζει μπροστά. Το εγώ είναι θεϊκό! Είναι θεϊκό, αλλά δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό ο άνθρωπος, επειδή δεν στέκεται στο σημείο του. Δεν θέλει να το καταλάβει για να μη γίνει εγωιστής. Το εγώ μπορεί να γίνει εγωιστής αν σταθεί στο σημείο του. Αν σταθεί στο σημείο του ή θα γίνει εγωιστής -θα συλλάβει δηλαδή λάθος τον τρόπο που στάθηκε, γιατί μπορείς να σταθείς όρθια, αλλά μπορείς και να σταθείς ανάποδα, με τα χέρια κάτω και με τα πόδια πάνω-, ή θα γίνει Χριστός. Βέβαια ο εγωιστής κάποτε θα γίνει άγιος γιατί δεν μπορούν τα χέρια να σε βαστήξουν για πολύ. Θα αναγκαστείς να πατήσεις στα πόδια σου. Γι’ αυτό τα «πάνω πόδια μας», δηλαδή τα χέρια μας, είναι εξασθενημένα ώστε, ακόμα και αν αντιστρέψεις τον εαυτό σου, να μην μπορείς να μείνεις έτσι για πολύ, ενώ στα πόδια σου μπορείς να σταθείς όσο θέλεις. Η ατροφία των χεριών γίνεται χρησιμότητα, αφού δεν μπορεί να κρατήσει όλο το σώμα. Υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται ανάποδα, αν και όχι για πολύ, γιατί θα τους έρθει το αίμα στο κεφάλι.
Ρωτάω τον Μέρλιν:
-Γιατί έχουν δώσει στην αγάπη το κόκκινο χρώμα; Λένε ότι όταν αγαπάς, όταν ερωτεύεσαι, το χρώμα είναι κόκκινο.
-Για να μη φαίνεται το αίμα που χύνεται!

Έχει πολύ χιούμορ ο Μέρλιν! Γιατί όταν αγαπάς, όταν ερωτεύεσαι, χύνεται αίμα! Άμα τα βάψεις όλα κόκκινα, και μια σταγόνα αίματος να πέσει, και δύο, δεν χάλασε ο κόσμος.

Αναίμακτη θυσία δεν υπάρχει;

Ναι υπάρχει!

Του Χριστού! Με το μυστήριο της θείας Κοινωνίας που τρως το σώμα και το αίμα του Θεού!

Τρως σταφύλι και ψωμί καταρχάς. Δεν μπορεί να γίνει αναίμακτη θυσία αφού δεν υπάρχει θυσία! Αν τη θέση την ονομάσεις θυσία, τότε έχεις θέση θυσίας, θυσιάζεσαι. Αν τη θέση σου την ονομάσεις αναίμακτη θυσία, τότε θυσιάζεσαι αναίμακτα. Δεν συμμετέχεις στη θέση της θυσίας.

Όχι άλλο αίμα, φτάνει!

Έμαθα και για τους Εσσαίους, γιατί τον ρώτησα κάποτε:
-Ποιος Μέρλιν εκπαίδευσε τον Χριστό;

Αφού κάποιος θα Τον εκπαίδευσε.

-Κανείς Μέρλιν! Ο ισχυρότερος Μέρλιν είναι ο κανείς!
-Πώς εξηγείται αυτό;
-Τον Μέρλιν εσύ τον κάνεις. Από πού τον κάνεις; Από τον κανένα κάνεις τον Μέρλιν! Πριν γίνει Μέρλιν είναι ο κανείς.

Και θυμήθηκα τον Πολύφημο: Ποιος με τύφλωσε; Ο Κανείς!

-Οι αρχαίοι Έλληνες το Ουδείς το έκαναν 0, δηλαδή, μηδέν!

-Γιατί τον Χριστό τον ονόμασαν Εμμανουήλ, κανείς δεν τον αποκάλεσε έκτοτε με αυτό το όνομα;

Η λέξη Εμμανουήλ φωνητικά εμπεριέχει τη λέξη «αίμα!» Αίμα του Νου!

Ίσως μέχρι το Ναό να ήταν Εμμανουήλ, που σημαίνει «μεθ’ ημών ο Θεός».

Μάνα και ον! Ιησούς σημαίνει θεραπευτής, είναι ο Εμμανουήλ ο θεραπευτής. Ο Εμμανουήλ που δρα ως θεραπευτής. Ιησούς σημαίνει και ίσος, αυτός που δεν έχει γωνία. Πώς είναι δυνατόν κάποιος Μέρλιν να Τον εκπαιδεύσει αφού είναι ο «Κανείς»; Ρώτησα:
-Δεν είχε κανέναν ανάγκη;
-Είχε ανάγκη από τον κανέναν! Γι’ αυτό ήταν θεϊκός!

Τι σημαίνει Εσσαίος;

Εσύ έσω! Έσο έσω ως Ιησούς Χριστός, ως Ιωάννης, κ.λπ. Τον ρώτησα τι ήταν οι Εσσαίοι ιστορικά, και μου έδωσε μια περίεργη απάντηση. Μου είπε ότι οι Εσσαίοι υπήρξαν ιστορικά, αλλά δεν είχαν καμιά σχέση με τον Ιησού.

-Δηλαδή δεν τους συνάντησε;
-Τους συνάντησε. Σχέση δεν είχε!

Μπορεί να εννοούσε ότι ήταν διαφορετικού επιπέδου.

Αφού Εκείνος ήταν πλήρης!

Λένε ότι τον εκπαίδευσαν οι Εσσαίοι. Στην πραγματικότητα, δεν τον εκπαίδευσε κανείς! Ήταν πλήρης. Δεν δέχτηκε καμιά μορφή εκπαίδευσης. Γεννήθηκε Ρόδο!

-Και γιατί έγινε αυτό έτσι;
-Γιατί έτσι!

Ο Μέρλιν δεν είχε πάντα απαντήσεις.

-Πού είναι τώρα ο Χριστός;
-Βγάλε το πού και τη λέξη Χριστός και το ερωτηματικό, τι μένει; E ί ν α ι! Του έβαλες πολλά!
-Και το ε ί ν α ι πού είναι;
-Βγάλε το είναι και άφησε το που και το ερωτηματικό, εκεί είναι!

Δεν βρίσκεις άκρη με τον Μέρλιν. Αν ρωτήσεις «πού» θα σου πει ο άλλος «τι πού; τι ρωτάς;» Μένει η ερώτηση!

-Για ποιο πράγμα ρωτάς;
-Για το είναι.
-Βγάλε το είναι και ξαναρώτα!
-Πού; Ποιο πράγμα;
Και πάλι δεν μου απαντά.
Μ’ έβαλε να βγάλω το είναι και μένει η ερώτηση, και η ερώτηση είναι άχρηστη!
Γιατί αυτό που είναι δεν μπορεί να ρωτά. Αν ρωτά, παίρνει το ρόλο εκείνου που απουσιάζει! Αυτό ήθελε να μου πει και μου φαινόταν παράλογο.

-Παράλογο είναι αυτό που κάνεις εσύ. Δεν είναι παράλογο που βγάζω το είναι από την ερώτηση, παράλογο είναι που βάζεις το είναι στην ερώτηση. Εσύ όμως βλέπεις παράλογο αυτό που κάνω εγώ σε σένα.
-Μα είναι παράλογο.
-Παράλογο είναι που ρωτάς.

Αριστούργημα!

Έτσι ίσιωνε εντελώς το νου! Βέβαια τότε είχα τσαντιστεί γιατί δεν καταλάβαινα.

-Τότε ποιος ο λόγος να μιλάμε;
-Ποιος σου είπε ότι μιλάμε;
-Μα τώρα κουβεντιάζουμε.
-Άλλο κουβεντιάζουμε και άλλο μιλάμε!
-Μα για να κουβεντιάσουμε δεν μιλάμε;
-Γιατί, μ’ ακούς απέξω; Απαντάς σ’ αυτό που υποτίθεται ότι ακούς από μέσα σου, δεν ακούς απ’ έξω.
-Και αφού δεν μπορούμε να μιλάμε, πώς κουβεντιάζουμε; Δεν είναι ένα πρόβλημα αυτό;
-Υποτίθεται!
-Τι θα πει υποτίθεται;
-Τίθεται υπό των αρχών που έχεις βάλει εσύ για την κουβέντα.
-Εσύ δεν έχεις βάλει καμιά αρχή γι’ αυτήν την κουβέντα;
-Όχι! Τίθεσαι υπό των δικών σου αρχών.

Έτσι έχασα πάσα ιδέα για τη λέξη υποτίθεται. Μου το αποδείκνυε λογικά, με διέλυε λογικά.

Χρησιμοποιούσε το ίδιο όπλο. Τη λογική για να κτυπήσει τη λογική!

-Και τότε υπάρχει κανένα νόημα σ’ αυτό που κάνουμε; Που βρισκόμαστε, που δεν βρισκόμαστε, που είσαι, που δεν είσαι, που έρχεσαι και μιλάμε και δεν έρχεσαι και που με βασανίζεις κιόλας, αφού εγώ από ένα σημείο και μετά βασανίζομαι.
-Αν πάταγα ένα κουμπί και άκουγες τον αντίλογο αυτών που είπες θα σου έλεγε: εγώ βασανίζομαι, εγώ βασανίζομαι, εγώ βασανίζομαι. Μα για ποιόν μιλάς; Εγώ είμαι μια χαρά. Αν κι αυτό το έβαζες στον αντίλαλο θα άκουγες: είμαι μια χαρά, είμαι μια χαρά, είμαι μια χαρά! Βασανίζεσαι λοιπόν ή δεν βασανίζεσαι; Κι αν βασανίζεσαι, γιατί εγώ είμαι μια χαρά; Γιατί δεν βασανίζομαι κι εγώ αφού είμαστε μαζί;

Έτσι ένωνε τα το πριν διεστώτα. Δεν με άφηνε.

Ε λοιπόν, κι εγώ δεν ξαναρωτάω, δεν ξαναρωτάω, δεν ξαναρωτάω!

-Αν δεν μιλάς, δεν μπορείς να είσαι ένα.

Του το είπα κι αυτό!

-Τότε δεν θα ξέρεις πότε είσαι ένα, γιατί το ένα στο δύο στέκεται!
-Προτιμώ το ένα! Το είδαμε το δύο, ευχαριστούμε!

-Και το δύο στο ένα στέκεται!

Η προτίμηση είναι υποτίμηση, είναι «πριν» από την τίμηση.

Η χαρά που βρήκαμε το δύο επιβεβαιώνει το Ένα!

Ακριβώς! Χαρά είναι, αυτό είπε και ο Μέρλιν, που είσαι εσύ! Πού να του ξεφύγεις;

Τον έπαιρνα μαζί και στο παιχνίδι.

-Δεν με λένε Μέρλιν, αλλά αν σου αρέσει να με λες έτσι, έτσι με λένε! Γι’ αυτό ήρθα. Ήρθα επειδή σου αρέσει να με λένε Μέρλιν!

Ακούς; γι’ αυτό ήρθε! Δεν είχε κανένα λόγο να έρθει, αν δεν τον καλούσα εγώ ως Μέρλιν!
-Δηλαδή αν δεν σε ονόμαζα Μέρλιν ή δεν σκεφτόμουν έναν Μέρλιν, δεν θα ερχόσουν;
-Το θέμα δεν είναι τι θα έκανα εγώ, το θέμα είναι τι θα έκανες εσύ. Εσύ θα ερχόσουν;

Και είναι αλήθεια αυτό. Γιατί για να κινηθείς προς κάπου, πρέπει να δεις αυτό το κάπου ή να το φτιάξεις. Θυμάμαι κάθε λέξη που είπαμε…

Όλα όσα είπαμε για τον Μέρλιν τώρα φαίνονται διαχειρίσιμα. Τότε έλεγε:
-Και ποιος σου είπε πως λέγονται όλα αυτά για να τα κατανοείς, κάτω-νοείς! Δεν θέλω να τα κατανοείς.
-Τότε ποιος είναι ο λόγος που τα λες;
Καμιά απάντηση! Ο Μέρλιν δεν φοβάται, είναι ένα πλάσμα άφοβο. Όταν είχαμε ταξιδέψει μαζί στους κόσμους των εξωπλασμάτων, εκεί να δεις «ψυχές-βδέλλες» που σε ρουφάνε…
-Έλεος, θα μου πιουν το Ιχώρ μου!
-Προχώρα!

Άλλες ψυχές είναι οι λεγόμενες «λωρίδες». Αυτές ρουφάνε την ψυχή σου και την πνίγουν για να την πιούν και να ζήσουν! Είναι και άνθρωποι τέτοιοι, τους συναντάμε!

-Ποιος ο λόγος να με πηγαίνεις να βλέπω όλα αυτά; Αν εσύ είσαι φανταστικός και αυτά είναι φανταστικά, δεν τα θέλω γιατί ήταν τρομερά.
-Όχι πρέπει να τα δεις, γιατί θα τα συναντήσεις στους ανθρώπους!

Βδελλοψυχές βρήκα! Όλες τις ψυχές που μου έδειξε τις βρήκα στους ανθρώπους! Περιμένουν, λέει, να μας φάνε για να λυτρωθούν. Αλλά την ώρα που μας τρώνε, τις «δηλητηριάζουμε» και ψοφάνε. Και γεννιώνται καινούργιες, ευχαριστιώνται εσωτερικά, όμως «δηλητηριάζονται», πεθαίνουν ως προς αυτό που είναι και γεννιώνται ως νέο είδος. Είναι ράτσες! Ευτυχώς που για ένα μόνο μήνα κράτησε η αναγνώριση των ψυχών. Γεμίζαμε βδελλοψυχές πάνω μας. Βέβαια η ράβδος του Μέρλιν τις ξεκόλαγε όλες. Δεν υπήρξε πλάσμα το οποίο να τον νίκησε! Ούτε από τα καλά ούτε από τα κακά τον νίκησε ποτέ! Κανένα πλάσμα! Γιατί υπάρχουν άπειρα πλάσματα. Ο Μέρλιν είναι η αιτία της κατασκευής τους! Δεν μπορεί κανείς να νικήσει τον κατασκευαστή των Άστρων! Έχουν την αίσθηση ότι μπορούν, είναι θανατόφιλα πλάσματα…

Έτσι όπως κοιτάζω γύρω μου βλέπω πως όλα σχεδόν τα πλάσματα είναι έτσι…

Εμείς κάνουμε ότι μας τρώνε για να αναγεννηθούν… Οι χειρότερες ψυχές είναι οι θανατοψυχές. Αυτές που γέννησαν αυτή την παραίσθηση. Τι άσχημες! Αλλά κι αυτές πρέπει να λυτρωθούν. Όμως αλλάζουν! Έλεγα στον Μέρλιν:

-Όταν συναντώ ανθρώπους δεν θέλω να ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκουν.

Μερικά πλάσματα έβγαζαν αηδιαστικά ρευστά… Φώναζα: Μέρλιιιιν!

Έκανε θεαματικές εμφανίσεις… Το τι γίνεται σε ψυχικό επίπεδο!… Αλλά επειδή είμαστε ανύπαρκτη κουκκίδα η οποία δραστηριοποιείται στην Ύπαρξη, τα πλάσματα αυτά νομίζουν ότι σε πιάνουν, επειδή όμως έρχεσαι από το πουθενά πιάνουν την προοπτική τους να γίνουν αυτό που μπορούν! Δεν πιάνουν εσένα αυτόν καθαυτόν. Την προοπτική τους πιάνουν. Να λυπάσαι είναι. Αλλά θα εξελιχθούν. Είναι προεπίπεδα… Αν έβλεπες π.χ. το νερό τι έχει μέσα του, δεν θα το έπινες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει ψυχικά. Τέρατα κυκλοφορούν. Πρέπει να πίνεις το νερό χωρίς να το βλέπεις. Δεν παθαίνεις τίποτα. Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα. Αυτό το τέρας, άμα το βλέπεις, γίνεται κάτι.

Προστασία!

Ναι. Βέβαια είναι προστασία. Γιατί ο οργανισμός σου ξέρει να εξουδετερώσει τα μικρόβια, δεν χρειάζεται να τα βλέπεις, θα πάθαινες φρίκη, θα αρρώσταινες. Και έτσι μου τα έκρυψε από τα μάτια για να κάνουμε τη δουλειά μας. Αλλά υπάρχουν.

*

Μέρλιν η ένατη σφαίρα
Η ένατη σφαίρα στο Δέντρο της Ζωής είναι ο Μέρλιν! Η Μαρία του Ελ είναι η Μαρία!

*

Η μέρα του ΕλΔεν μπορείς να μιλήσεις για τον Μέρλιν, τον μεγαλύτερο Μάγο των αιώνων, αν δεν είσαι Μέρλιν. Μέρλιν σημαίνει η μέρα του Ελ. Η μέρα αυτή σε φέρνει στον Ραφαήλ.

*

Η παντοκρατορία του τίποτα
Όταν ήμουν παιδί μου άρεσε να χαράσσω μια νοητή γραμμή και να πηγαινοέρχομαι πάνω σ’ αυτή τη γραμμή με μεγάλη ταχύτητα. Ξέρεις τι γινόταν; Ο κόσμος είναι υπνωτισμένος μέσα στο συλλογικό εγώ που ονομάζεται εμείς. Κάποιοι, λοιπόν, έπεφταν πάνω μου και με κοίταζαν σαν να μου έλεγαν: «Σταμάτα να το κάνεις αυτό». Κάποιοι άλλοι με προσπερνούσαν. Αν δεις τους ανθρώπους πώς κινούνται, είναι σαν ένα ενιαίο εγώ. Κρατούν το εξατομικευμένο τους εγώ, αλλά η ψυχολογία της μάζας λειτουργεί σαν ένα εγώ. Είναι μια συνεννόηση του υπερεγώ που έχει δημιουργηθεί με όρους. Αν εσύ αποφασίσεις να περπατήσεις πάνω κάτω σε μια ευθεία, είσαι έξω από το συλλογικό εγώ και τους ενοχλείς. Σου στέλνουν καθαρά αυτό το μήνυμα. Διότι βάζεις ένα πρόγραμμα μέσα στο πρόγραμμά τους. Ρώτησα τον Μέρλιν:

-Μέρλιν, τι είναι το πλήθος;
-Είναι ένα υπερσυνεχές πλέγμα, δίκτυο, διαφορετικών προσδιορισμών μιας προσπάθειας απόδρασης προς την Ψυχή, τη Ζωή.
-Μπορούμε να σταματήσουμε τον κόσμο και να παρακολουθήσουμε τον εγκέφαλο που κατασκευάζει τον κόσμο; Να αποτινάξουμε τον εισβολέα από τον ξενιστή του νου μας; Πώς μπορούμε να βλέπουμε ανεπηρέαστα την ψευδαίσθηση να λειτουργεί;
-Με τη φαντασία διαχωρίζεις το πραγματικό από το ψευδαισθητικό, από το ψέμα. Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να απεγκλωβίσεις!

Δοκίμασε, λοιπόν, για μια ώρα να θεωρείς πως ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για σένα. Αποσυνδέσου από το κεντρικό εγώ, το ψευδαισθητικό εγώ. Να πεις: «Εμένα πολεμούν, εμένα επαινούν, εμένα αφορούν». Τότε ολόκληρος ο κόσμος θα χάσει τη δύναμή του επάνω σου. Θα δεις τότε ότι οι ανοησίες που λένε οι άνθρωποι δεν σε αφορούν. Έχεις αμέσως το κέντρο του τι πρέπει να απορριφθεί.
Εικόνα είναι ο οίκος του νου! Θυμάσαι που είχα τραβήξει μια φωτογραφία τον εαυτό μου και είχε αναλυθεί σε εσωτερικές εικόνες; Κάτι παρόμοιο έγινε και με την εικόνα του Μέρλιν. Και μου λέει:

-Είσαι, είναι, είμαι, είμαστε! Καλά, αυτό που μου είχες δείξει ήταν κινούμενες εικόνες του εσωτερικού του εγκεφάλου σου. Ήταν κάτι απίστευτο!

Το ίδιο έγινε και με τον Μέρλιν. Βρέθηκα με 22 φωτογραφίες του. Ο Μέρλιν σε 22 εκδοχές. Νά, εδώ σε μια φωτογραφία φαίνεται καθαρά ο εγκέφαλος… Η ίδια δύναμη… Εδώ ο Μέρλιν μοιάζει με τον Τάι Φο. Μου είχε πει ο Μέρλιν:
-Ό,τι μπορείς το μπορώ, ό,τι είσαι είμαι!

Εμείς ήρθαμε εδώ για να παίξουμε! Ας αφήσουμε τα υπόλοιπα για τους αυτόκλητους σωτήρες.

-Ο Θεός Θεό δεν έχει, και χαράς τον που τον έχει. Την μεγαλύτερή του πλάνη ο νους την ονόμασε Θεό! Το ωραιότερο κατασκεύασμα του νου είναι ο Θεός.

Το τελειότερο.

Αν ήταν το τελειότερο, τον Διάβολο τι τον ήθελε; Για συμπληρωματικό; Ουσιαστικά όσοι έρχονται σε μένα προσπαθούν να βελτιώσουν την κατασκευή τους για τον Θεό, αλλά δεν τους κάθεται, γιατί τους ξεβιδώνω και τον Θεό και καταρρέει όλο τους το οικοδόμημα. Σου λένε: «Ας φτιάξουμε έναν Θεό χωρίς Διάβολο που μας βολεύει πιο πολύ». Αλλά το παίρνω χαμπάρι και γίνεται χαμός! Πάνε για μια καλύτερη εικόνα. Λένε: «Δεν μπορεί, αυτός θα ξέρει να ζωγραφίζει καλύτερα».
Έλα σε μένα να σε μάθω αφηρημένη τέχνη. Θα πετάμε αβγά στον τοίχο και θα βλέπεις Θεό εσύ! Είναι νέα σχολή αυτή! Μου είπε μια φορά ένας: «Δείξε μου τον Θεό, σε παρακαλώ, θέλω να Τον δω». Του είπα λοιπόν κι εγώ πώς ένας τρόπος υπάρχει. «Ποιος;» μου λέει. «Άι στο διάολο!»
Μόνο αν καταλάβεις ότι ο νους σου είναι διαβολεμένος και κατασκευάζει θεούς, θα αντιληφθείς αυτό που ζητάς. «Καλά» μου λέει «βρίζεις και τον Θεό εσύ;» -«Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, αν δεν πας στον Διάολο, να δεις τον Θεό. Διότι πρώτα ο «Διάβολος» κατάσκεύασε τον «Θεό», ύστερα ο «Θεός» κατασκεύασε τον «Διάβολο» κι έπειτα ο άνθρωπος προσπαθεί με τα πινέλα του να τους ζωγραφίσει και τους δυο. Σιγά μην και του καθόταν το όλο πράγμα!
Κοιτάξτε τον ήλιο, ζούμε ένα παρατεταμένο καλοκαίρι. Ξέχασε να βγει από την ψυχή μας! Τώρα, θα πεις, ο Θεός το έκανε. Δεν ξέρω αν ο Θεός ενδιαφέρεται για τα καλοκαίρια και τους χειμώνες του ανθρώπου. Αν υπάρχει, ενδιαφέρεται, αν δεν υπάρχει, δεν ενδιαφέρεται. Ο σκοπός είναι ότι εσύ που υπάρχεις ενδιαφέρεσαι και για τα καλοκαίρια, και για τον Θεό, και για όλα. Εκείνος που υπάρχει με ανύπαρκτο τρόπο σου αφήνει όλα τα περιθώρια να κάνεις ό,τι γουστάρεις!
Η νοημοσύνη είναι μια αποδεκτή κοινή τρέλα. Στον ίδιο πλανήτη, την ίδια πλάνη και την ίδια ήττα. Νομίζουν ότι μπορούν να τον πιάσουν τον Θεό. Βλέπεις τις Σχολές; Έσω χολές! Η ουσία είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Θα παίξουμε τους ρόλους, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα. Σιγά μην περίμενε ο Θεός από μας να ξέρουμε. «Ο Θεός Θεό δεν έχει, και χαράς τον που τον έχει». Ποιος Θεός; Όλα αυτά ήταν ο πρώτος μήνας με τον Μέρλιν. Του είπα στο τέλος:

-Τι θα γίνει, Θεός δεν έμεινε, Διάβολος δεν έμεινε, εγώ δεν έμεινα, εσύ δεν έμεινες, έχουν εξαφανιστεί όλοι.
-Είναι η παντοκρατορία του τίποτα.

«Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».

Το «οίδα» καταργεί τον εαυτό του με το «οίδα» και το εν με το ουδέν!

Και μένει η παντοκρατορία του τίποτα…

Ούτε καν αυτό! Αλλά, από την άλλη πλευρά, αυτή η ψευδαισθητική πραγματικότητα που ζούμε καλή είναι για όσα χρόνια ζήσει κανείς. Κοίτα, λοιπόν, να την κάνεις όμορφη.

Να είναι όμορφη παραίσθηση!

Γι’ αυτό ο άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης μιλούσε στα πουλιά και στα λουλούδια, στον ήλιο, στη σελήνη. Πιο σωστά, εκείνα του μιλούσαν…

*

Πάρε την αίσθηση και πολέμα
Έτυχε κάποτε, όταν ήμουν πολύ μικρός, ένας που έκανε τον μάγο, τον αστρολόγο κ.λπ., επειδή του έσκασα το λάστιχο του αυτοκινήτου του, με σήκωσε στα χέρια του και μου είπε πως με καταριέται σε εφτά μέρες να πεθάνω. Εγώ φοβήθηκα, αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου να τον αγνοήσω. Την τρίτη μέρα μίλησα με τον Μέρλιν:

-Πήγαινε σε έναν καθρέφτη, και άναψε ένα κερί και βάλε το χέρι σου επάνω από το κερί. Δεν καίγεται; Αν η ψυχή σου είναι καθρέφτης, καμιά κατάρα και καμιά πρόβλεψη δεν μπορεί να σε πιάσει. Αν η ψυχή σου όμως δεν είναι όπως ο καθρέφτης, τότε και πάλι μη φοβάσαι, αλλά να είσαι αυτάρκης προς τη νομοτέλεια του σύμπαντος.
-Έλα να με βοηθήσεις.
-Τι θέλεις, να έρθω εγώ; Ήδη σου έχω πει πως είμαι παραίσθηση. Πάρε, λοιπόν, την αίσθηση και πολέμα!

Έτσι γινόμαστε καλύτεροι! Είναι ωραίο αυτό, δεν είναι για στενοχώρια, είναι για τραγούδι το να αγωνίζεσαι δυνατά και να υψώνεις το ξίφος σου σε έναν που μπορεί να το υψώσει εξίσου. Και να σου πει έστω τη βλακεία του. Μα είναι η τεχνική του, ο δρόμος του. Έμπνευσή του είναι η διάθεσή του, και στο κάτω κάτω, όποιος αγαπά κάνει και σωστά, κάνει και λάθη. Αυτός που δεν αγαπά δεν κάνει τίποτα! Δεν στενοχωριέμαι από την αντίθετη γνώμη, αίσθηση, έμπνευση ή διάθεση του άλλου. Αυτό με κάνει και εμπνέομαι περισσότερο για να δω πώς μπορώ να συναρμοστώ ώστε, την ώρα που εσύ με χτυπάς, εγώ να σε πιάνω και να χορεύουμε! Πώς μπορώ να σου πιάσω το σπαθί και να χορέψουμε μαζί. Είναι μια τέλεια εικόνα! Ο άλλος από έμπνευση, από αγάπη, θέλεις από μίσος έρχεται σε σένα. Του λες: «Θα σ’ αγκαλιάσω για να χορέψω μαζί σου. Αν εσύ έχεις μίσος, εγώ έχω το άλλο μισό, την αγάπη μου. Άμα τα ενώσουμε, θα γίνει χορός». Και αυτό που φαίνεται για μάχη και μπορεί να με στενοχωρήσει, είναι απλώς ο κώδικας όπως τον εκλαμβάνω εκείνη τη στιγμή, για χίλιους δυο λόγους. Εγώ είμαι ο άλλος. Άρα, αν ο άλλος είναι ισχυρός και με χτυπήσει και πέσω κάτω, αυτό σημαίνει ότι είμαι εξίσου ισχυρός μ’ αυτόν, αφού εγώ είμαι ο άλλος.
Δεν διαχωρίζομαι. Πέφτω κάτω και πληγώνομαι όταν δεν ξέρω να πέφτω. Όταν ξέρει κάποιος να πέφτει, αν τον πετάξεις κάτω, δεν παθαίνει τίποτα. Μακάρι να σε βουτάει ο άλλος και να σε πετάει! Μακάρι να έχει το κέφι να ασχολείται μαζί σου.
Και όπως εμπνέεσαι. Έλα να με χαστουκίσεις! Εγώ θα δω τι θα κάνω. Είναι ωραίο όμως, γιατί δεν είμαστε διαφορετικοί. Ένας άνθρωπος είναι εδώ, εσύ! Ο άλλος είσαι εσύ! Οπότε και να πέσεις, αν μείνει αυτός όρθιος, είσαι και εσύ όρθιος, δεν έγινε τίποτα.

*

Η μεγαλύτερη μαγεία είναι να γίνουμε ένα
Με τον Μέρλιν μείναμε μαζί επτά χρόνια, σε άλλο επίπεδο, σαν ένας αετός με δυο κεφάλια. Χωρίς να διαχωριζόμαστε. Μετά τα επτά χρόνια εργασίας, του λέω:

-Μέρλιν, ποια είναι η μεγαλύτερη μαγεία που μπορούμε να κάνουμε;
-Να γίνουμε ένα!

Από τότε δεν μου ξαναμίλησε. Μετά τα επτά χρόνια χάθηκε χωρίς ποτέ να χαθεί. Χάθηκα εγώ, χάθηκε κι εκείνος! Όταν, λοιπόν, μου μίλησε η Μαρία για τον Κ. Χασάπη -ο Μέρλιν πάντα είναι παρών χωρίς να χρειάζεται να είναι όπως εμείς-, ένιωσα τη φωτεινή λάμψη ενός Μάγου, ενός αδελφού, σαν ξωτικό. Ενώ έχει πεθάνει… Για δυο ανθρώπους από αυτούς για τους οποίους μου μίλησε η Μαρία αισθάνθηκα έτσι: για τον Χασάπη και την κ. Μαρί, που κι αυτή ήταν Μάγισσα-Θεουργός. Είχαν τεράστια ισχύ και καλοσύνη, άσχετα από τα ανθρώπινα λάθη. Εγώ μιλάω για καλοσύνη, για το βάθος μέσα.
Θεωρώ πολύ μεγάλους τους αγίους που αφήνουν τον εαυτό τους να κάνει λάθη. Δεν ξέρω αν τα κάνουν σκόπιμα ή αν τα κάνουν απλώς για να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Ένας μεγάλος Μάγος πάντα τσαλακώνει την εικόνα του. Ποτέ δεν μένει αλέκιαστος. Δεν ξέρω τι λάθη έκανε ο Χασάπης, πόσο συνειδητά τα έκανε. Αυτό που αισθάνθηκα είναι ότι και συνειδητά τα έκανε, και τα ευχαριστήθηκε και τα έκανε για να τσαλακώσει την εικόνα του. Για μένα αυτό είναι τέλειο. Το πολύ άμεμπτο των «αγίων» με κάνει να νιώθω ξένος.

*

Μήνυμα του αρχάγγελου Ραφαήλ προς στους ανθρώπους:
«Πες τους ότι τους λατρεύω!»-Θα σου εμφανιστώ με πολλές αρχετυπικές μορφές, θα εκπαιδευτείς. Πρέπει το μυαλό σου να μεγαλώσει, να μάθεις… Δεν φωτίζεσαι μόνος σου όταν έρχεσαι σε επαφή με τον Πατέρα. Εκείνος σε φωτίζει! Είναι το Φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο…

Στη συνέχεια ακολούθησε όλη η εκπαίδευση… Και μετά και πριν. Δεν υπάρχει χρόνος! Ήταν κάτι πλήρες! Από τότε όλα είναι εδώ! Ποτέ δεν είμαι μόνος!
Πες τους ότι τους λατρεύω! Αυτό είναι το μήνυμα του Ραφαήλ προς τους ανθρώπους.

Αν ήταν να πεθάνω εκείνη τη στιγμή δεν θα ένιωθα κανένα φόβο. Τίποτα! Εξάλλου έκανα και του κόσμου τις σκανταλιές.

-Δεν σε πειράζει αυτό; Τα έκανα μούσκεμα.
-Άπλωσέ τα να στεγνώσουν!

Δεν υπήρξε μια φορά που να έκανα μια πράξη -όποια κι αν ήταν αυτή- και να με αποπήρε γι’ αυτό. Ποτέ!

-Δεν πειράζει. Όταν μπορείς να μην την κάνεις αυτή τη πράξη, δεν θα την κάνεις. Όσο δεν μπορείς, κάνε τη.
-Μα έχω αυτό το ελάττωμα και επαναλαμβάνεται.
-Δεν πειράζει!
-Μα τότε τίποτα δεν πειράζει;

Τίποτα δεν πειράζει! Το μόνο που πειράζει είναι να έχεις πρόθεση και να μην έχεις αθωότητα! Άμα έχεις αθωότητα και δεν έχεις πρόθεση, ακούς από τον Πατέρα: «Δεν πειράζει!»
Μια φορά τις έβρεξα στον ξάδελφό μου. Είπα στον Μέρλιν:
-Είμαι κακούργος, άφησέ με.
-Όχι!

Και δεν έφευγε!

-Φύγε, δεν αντέχω να είσαι εδώ και να λέω ψέματα.
-Όχι θα είμαι εδώ. Δεν μπορώ να φύγω!

Είναι μονίμως εδώ! Για να φύγει πρέπει να ξεριζώσεις τη ψυχή σου! Και πάλι δεν τον χάνεις! Ξέρεις τι κολλητήρι είναι; Προχτές δεν πρόλαβα να βγω στο μπαλκόνι να δω τον ήλιο και να κάνω μια προσευχή. Την ώρα που οδηγούσα του λέω:
-Πω πω ξέχασα να βγω στο μπαλκόνι.
-Γιατί, μήπως εκεί είμαι; Συνέχισε να οδηγείς, πάμε…
-Δεν σε πειράζει που δεν προσευχήθηκα;
-Δεν θέλω να προσεύχεσαι συνέχεια, με κουράζεις!

Καμιά φορά θέλω να μιλήσουμε. Μου λέει:
-Καλημέρα!

Τόσο απλά! Είναι κάτι που το έχουμε όλοι!

Συν τω χρόνω γίνεται ισχυρότερο…

Μπα! Ξεχνιέσαι μέσα στην καθημερινότητα. Δεν μπορείς να σκέπτεσαι συνεχώς το αρραγές κενό. Δεν έχει μορφή. Αυτό σε σκέφτεται! Αλλά δεν είναι μόνο για τα «υψηλά» πράγματα. Είναι και για τα απλά πράγματα της καθημερινότητας μας, όπως π.χ. για να επιδιορθώσεις το καζανάκι της τουαλέτας…
Από εκεί και πέρα τι Σχολή να φτιάξεις; Εμείς δωρεάν το πήραμε, δωρεάν το μοιράζουμε. Μια οικογένεια είμαστε, όποιος θέλει έρχεται, όποιος θέλει φεύγει, όποιος θέλει κάθεται, όποιος θέλει δεν έρχεται…

Μα πώς να το μαθαίνει κάποιος που θέλει;

Η Δύναμη θα τον φέρει! Όταν έρθει η ώρα, ο Πατέρας θα τον φέρει! Τι να μάθουν από εμάς οι άνθρωποι πέρα από το να τους αγαπήσουμε και να πιούμε ένα καφέ… Δεν έχουμε θεωρίες…

*